#مهساامینی
#النازرکابی
جهانِ عبوس را به قواره‌یِ همّت ِ خود بُریدن است،
آزاده‌گی را به شهامت آزمودن است و
رهائی را اقبال کردن
حتا اگر زندان
پناهِ ایمنِ آشیانه است
و گرم‌جایِ بی‌خیالی‌یِ سینه‌یِ مادر،
حتا اگر زندان
بالشِ گرمی‌ست
از بافه‌یِ عنکبوت و تارَکِ پیله.
رهائی را شایسته بودن است
حتا اگر رهائی
دامِ باشه و قرقی‌ست
یا معبرِ پُردردِ پیکانی
از کمانی؛
________________________________________ا/
از سروده‌یِ « پریدن » - 21 آذرِ 1356 نیوجرسی.
دفترِ: دشنه در دیس