գրքեր

Գիտեմ էս թեման գրվում է շատ։ Բայց մտքեր կան, մի տեղ տեղադրել է պետք։

Երբեմն ինձ մոտ ցանկություն կա գրքերը անգիր անել, առաջին բառից մինչև վերջինը։ Եվ հատկապես այն վերջինը...
Երբ գիրքը ավարտում եմ, ինձ հետ մնում է միայն դատարկության զգացողությունը։ Չգիտեմ։ Տարօրինակ զգացողություն, կարծես բարեկամի կորուստ։ Վերջ։ Ինձ թվում է ես կսկսեմ անգիր արտասանել այն, ինչը նոր կարդացել եմ։ Բայց ես միշտ սխալվում եմ։
Երբ անդրադառնում եմ գրքին, միայն նրա համար, որ փնտրեմ այն, ինչ հիշում եմ վատ։
Ես սիրում եմ լող տալ գրքերով։ Երբեմն երկար մտածել այն հատվածի շուրջ, որը կարևոր չէ, այն կարող էր գրքում նույնիսկ չլինել։ Բայց ես գիտեմ, որ այդ «անկարևոր» հատվածը մնալու է ինձ հետ։ Այն միակն է, որին ես չեմ թաղելու։ Կասեք ինչու տխրել, նոր գրքեր միշտ էլ կգտնվեն։ Բայց այն հինը ոչ։ Կասեք կարդա ցիկլեր։ Բայց եկեք հասկանանք , ինձ ձգված ռեզին պետք չէ։ (Թեև լավ ցիկլեր իհարկե կան): ինձ պետք է այն ծերից ծեր անգիր կանեմ գիրքը, ոչ թե նրա ընդարձակ ռեզինացիան։
Ես սիրում եմ այն ինչ սիրում եմ և այն ինչ սիրում եմ ցանկանում եմ ինձ մոտ պահել։
Ես գրքերին վերաբերում եմ որպես ընկեր, ում մասին բոլոր-բոլորին պատմելով երբեք չեմ հասնի բոլոր բոլորի համակրանքին իմ ընկերոջ նկատմամբ։ Եվ գիրքը ուղղակի հետք թողող է, աղբյուր այն ամենի, ինչ մենք կուզենք գրել հետո

#գիրք #մտքեր #ես