ականջակալների տակից բարձիկ դնելն օգնում է մեղմացնել երեւանի անտանելի աղմուկը, բայց քամին փոշին ու կեղտը լցնում է աչքերիս մեջ ու հազիվ եմ ճանապարհը նշմարում։ ընկերս սքանչելի վայելչությամբ ընկնում է սրճարանի աստիճաններից, ես սոֆիկո ճիաուրելիի դեմքով նայում եմ իրեն, հետո՝ աստիճանների մոտ հավաքվածներին, մեկնում ձեռքս ու հարցնում՝ ցավա՞ց։ մի տղամարդ ասում է՝ это было красиво, մինչ կողքին կանդնած կինը բողոքում է ոտքի ցավից։

ասում եմ՝ ո՞նց ես վերաբերում շվեդիայի ու ֆինլանդիայի անդամակցմանը նատօ֊ին, թուրքիայի վարած քաղաքականությանը։ ասում է, որ զարմացած չի։

մտածում ենք աշխարհի բեւեռացման մասին։

ղարաբաղից ենք խոսում։ իհարկե։ ասում եմ, որ խոսելուց, նկարվելուց չեմ նեղվի, մենակ թե չեմ կարողանում երկար ժամանակ նույն դիրքով նստել։

բարձրաձայն մտածում ենք՝ վերջն ի՞նչ է էդ խաղաղությունը մեզ համար, ո՞նց ենք սահմանում։

հաջող անելուց առաջ, թիֆլիսից բերած տոպրակի մեջ փոխանցում եմ շան կերը, որ կարելի է մանրացնել ու տալ կատուներին, ու ամբողջ ճանապարհին մտածում ու հաղորդագրություններ ուղարկում էն մասին, թե վերջն ի՞նչ է էդ խաղաղությունն ինձ համար։

#մտքեր #երեւան