#կոնդ #երեւան #ժապաւէն #չմշակած #քաղաք #բակ #փողոց #շէնք ###
#kond #yerevan #film #unedited #city #courtyard #backyard #street #building ##
Kodak Tri-X 400 @EI 1600
Mamiya ZE-2
Carl Zeiss Flektogon 20mm F2_8 MC (via M42 to Mamiya E adapter)
Konica Minolta DiMAGE Scan Dual IV
ինձ անչափ դուր են գալիս իմ առօրեական կյանքի դետալները։ ասենք, որ աշխատանքային պարտականություններս թվելիս առաջինը նշել են բույսերը ջրելը (որոնք անուններ ունեն եւ որոնց հետ խոսում եմ), մեր խոհանոցը, որի միայն սեղանը կարելի է ամեն օր լուսանկարել ու մի նոր նատյուրմորտ ստանալ, օրվա հիմնական մասը թարգմանությամբ զբաղվելն ու հոդվածներիցս մեկին տուն փնտրելն, իսկ գիշերները louder than words վերնագրով գիրք կարդալը, թե՛ տանը, թե՛ աշխատավայրում բոբիկ քայլելու ազատությունը, պատուհանից բացվող տեսարանը, որ միայն ծառի ճյուղեր ու մի քիչ երկինք է ներառում, էլեկտրոնային նամակներն ու հազվադեպ զանգերը, որ ընդմիջումները լցնում են երբեք չավարտվող ու անչափ գնահատելի հարաբերություններով, ֆիզիկական, մտավոր ու մարդկանցով ստեղծվող տարածքները, որտեղ կարելի է գոնե մի քիչ ազատ ու անվտանգ զգալ, նկատել, սիրել ապագան, կյանքը, երեւանը եւ այլն ։) 🌿
ականջակալների տակից բարձիկ դնելն օգնում է մեղմացնել երեւանի անտանելի աղմուկը, բայց քամին փոշին ու կեղտը լցնում է աչքերիս մեջ ու հազիվ եմ ճանապարհը նշմարում։ ընկերս սքանչելի վայելչությամբ ընկնում է սրճարանի աստիճաններից, ես սոֆիկո ճիաուրելիի դեմքով նայում եմ իրեն, հետո՝ աստիճանների մոտ հավաքվածներին, մեկնում ձեռքս ու հարցնում՝ ցավա՞ց։ մի տղամարդ ասում է՝ это было красиво, մինչ կողքին կանդնած կինը բողոքում է ոտքի ցավից։
ասում եմ՝ ո՞նց ես վերաբերում շվեդիայի ու ֆինլանդիայի անդամակցմանը նատօ֊ին, թուրքիայի վարած քաղաքականությանը։ ասում է, որ զարմացած չի։
մտածում ենք աշխարհի բեւեռացման մասին։
ղարաբաղից ենք խոսում։ իհարկե։ ասում եմ, որ խոսելուց, նկարվելուց չեմ նեղվի, մենակ թե չեմ կարողանում երկար ժամանակ նույն դիրքով նստել։
բարձրաձայն մտածում ենք՝ վերջն ի՞նչ է էդ խաղաղությունը մեզ համար, ո՞նց ենք սահմանում։
հաջող անելուց առաջ, թիֆլիսից բերած տոպրակի մեջ փոխանցում եմ շան կերը, որ կարելի է մանրացնել ու տալ կատուներին, ու ամբողջ ճանապարհին մտածում ու հաղորդագրություններ ուղարկում էն մասին, թե վերջն ի՞նչ է էդ խաղաղությունն ինձ համար։
#կոնդ #երեւան #ժապաւէն #չմշակած #քաղաք #բակ #փողոց #շէնք ###
#kond #yerevan #film #unedited #city #courtyard #backyard #street #building ##
camera: #lomo_instant_wide
film: #instax #instax_wide #monochrome
scanner: #canoscan_9000f_mark_ii
#կոնդ #երեւան #ժապաւէն #չմշակած #քաղաք #բակ #փողոց #շէնք ###
#kond #yerevan #film #unedited #city #courtyard #backyard #street #building ##
camera: #lomo_instant_wide
film: #instax #instax_wide #monochrome
scanner: #canoscan_9000f_mark_ii
կացի սուիտերը։ (:
https://www.youtube.com/watch?v=DVycwO-n6xA
ես էլ ասում էի, որ պարկինգը՝ օպերատիւ յիշողութեան պէս ա։
ինչքան լինի՝ էնքա՛ն կը զբաղեցուի։
մի խոշոր ընկերութիւն դիտարկում էր երեւանում մի քանի տեղ՝ մէկը ցիտադելն էր, որը ոնց որ հարմար էր այն ժամանակ, բայց մտահոգութիւնն էր պարկինգը՝ բաւական չէին համարում։
ու վերցրին տեղ արշակունեացի վրայ։ ուր՝ իրենց թւում էր՝ պարկինգը բաւական կը լինի։
բայց հարցն այն ա, որ դու չես ուզում արշակունեաց գալ առանց մեքենայ։ ժամանակին եթէ հասնում էիր տրանսպորտով քաղաքի, կենտրոնի կողմից, պիտի յետոյ մի ձեւ անցնէիր։ եւ անցնէիր՝ պարբերաբար յայտնուող պսակների եւ ծաղիկների կողքով, որ արշակունեացի հէնց մէջտեղում էին։ կարծես, ի դէպ, անցում գոյութիւն չունէր։
բայց մարդկանց պէտք էր՝ անցնում էին։
յետոյ յայտնուեց վերգետնեայ անցումը։
բայց հարցն այն ա, որ գաղջ միջավայրն ինքը ստիպում էր ցանկանալ մեքենայ եւ վճարել այդ համար խցանումների մէջ մնալով։
յետոյ փլեցին շատ սիրուն բաուհաուս ոճի ակումբ՝ պարկինգը չէր հերիքում։ յետոյ ծացկեցին գետառը՝ չէր հերիքում։
եւ գիտէ՞ք՝ էլի սկսեց չհերիքել։ ինչքա՛ն չէին աւելացնում՝ այդքան կարիքն էր աւելանում։
արշակունեաց կարելի էր հասնել եւ մետրոյով՝ իջնելով սասունցի դաւթի կանգառում, յետոյ սակայն պէտք ա անցնել ետնախորշերով, փոշոտ սեւանի փողոցով՝ առանց մայթ, եւ դա էլ ասեմ՝ ասբեստի կտուրների կողքով։ բայց առանց մայթ քայլը՝ արդէն վճռորոշ ա։ երբ եղանակն ա վատանում՝ ցեխ, ջրափոսեր, ամէն հետեւանքներ, պլիւս այդ ցեխը շփող մեքենաներ։ հասկանալի ա, որ նման բան եւ մայթերով քաղաքում ա լինում՝ բայց համեմատելի չի։
եւ վերջապէս՝ ոչ մի սիրուն բան չես տեսնում ճանապարհին։ եթէ եւ կայ հաւէս բան՝ քեզ խանգարում ա չխփուած, չցեխոտուած, չկծած լինելու վրայ կենտրոնացած լինելը։ մի մասում կայ մայթի պէս բան, բայց դիմացի խանութների զոնաներով բաժանած ա փոքր բետոնէ բորդիւրներով՝ պէտք ա վրայից թռնել։ կարճ ասած՝ ուշադիր ա պէտք լինել։
ուտելու տեղը, մինչեւ երեւան մոլլի յայտնուելը՝ այսպէս կոչուած «տեխնոֆուդ»֊ն էր։ պատկանում էր ինչ֊որ չինովնիկի ծանօթի, որը ժամանակ առ ժամանակ շարում էր աշխատողներին եւ գոռում իրենց վրայ։ դա ընդամէնը քիչ քան տաս տարի առաջ։ եւ դէ ուտելիքի որակը՝ համապատասխան։
պայմանական ցիտադելը՝ չնայած պարկինգի խնդիր ունէր՝ բայց լիքը մարդ չէր գալու մեքնայով։ նախ կենտրոնոտ ապրողները կը նախընտրէին ոտքով կամ հեծանիւով գալ։ յետոյ կայ բաւական հարմարաւէտ մետրօ։ եւ իհարկէ կայ այլ տրանսպորտ՝ աւտոբուսներ, տրոլէյբուսներ։
9֊րդ մասիւից գուցէ եւ նախընտրէին մեքենայով գալ։ կամ աշտարակից։ բայց այսպիսի պարկինգային կոլապս չէր լինի։
դուրս կը գային ընդմիջման զբօսնելու ոչ թէ պարկինգում, ուր նոյնիսկ հոտած գետառն այլեւս չկայ՝ այլ նորմալ փողոցներ եւ այգիներ՝ համեմատաբար բարեկարգ եւ համեմատաբար քաղաքում։
սնուելու խնդիր չէր լինի, կամ գոնէ վենդոր լոք չէր լինի։ մարդ էիր քեզ զգալու, քաղաքացի, ոչ թէ աշխատանքային համակենտրոնացման ճամբարի բանտարկեալ։
ու տէնց։
