25 dicembre un augurio diverso
Per quel che mi riguarda festeggerò e gozzoviglierò in compagnia del vento, delle foglie addormentate e del passo del cervo. Immerso -anche se con la fantasia- in abeti rossi spogli di addobbi e per questo veri, con radici che sprofondano nel terreno a casa loro e non sradicati e messi in bella mostra nelle piazze cittadine. Ad aspettare l’aria severa del nord che insegna ai viandanti la loro debolezza, il disincanto di notti nere e albe gelide.
Ad attendere che l’inutilità del rumore faccia spazio all’irresistibile coltre di pace e silenzi.
Ma se proprio devo augurare qualcosa allora che sia un augurio ai fratelli migranti che riescano ad attraversare il mare in salvo, alle sorelle che possano scappare dai lager del deserto, ai bambini che possano crescere felici senza indottrinamenti, alle bambine che possano sognare un mondo senza violenza. Ai senzatetto che possano trovare calore e solidarietà e casa, ai vecchi che possano salutare ancora una volta l’alba, ai discriminati e alle discriminate che possano vivere in pace e in libertà.
E poi ancora:
Al vecchio abete piegato dalla galaverna, al cucciolo di volpe rimasto solo dopo il massacro, al maestoso cinghiale mai domato, al picchio che possa trovare riparo, alla marmotta che possa trovare l’amore e al gheppio che solchi ancora i crepacci inviolati dal tempo.
Ecco, a tutte loro i miei più sinceri auguri.
25 December a different wish
As far as I'm concerned I will celebrate and revel in the company of the wind, the sleeping leaves and the step of the deer. Immersed - even if with the imagination - in spruce trees bare of decorations and for this reason real, with roots that sink into the ground at their home and not uprooted and put on display in the city squares. Waiting for the severe northern air that teaches travelers their weakness, the disenchantment of black nights and freezing dawns.
Waiting for the uselessness of noise to make room for the irresistible blanket of peace and silence.
But if I really have to wish something then it is a wish to the migrant brothers who manage to cross the sea safely, to the sisters who can escape from the desert camps, to the children who can grow up happy without indoctrination, to the girls who can dream a world without violence. To the homeless who can find warmth and solidarity and a home, to the old people who can greet the dawn once again, to the discriminated and discriminated against who can live in peace and freedom.
And then again:
To the old fir bent by the rime, to the baby fox left alone after the massacre, to the majestic wild boar that has never been tamed, to the woodpecker that can find shelter, to the marmot that can find love and to the kestrel that still furrows the untouched crevasses from time.
Here, my best wishes to all of them.
25 décembre un souhait différent
En ce qui me concerne, je célébrerai et me réjouirai en compagnie du vent, des feuilles endormies et du pas du cerf. Immergé - même avec de l'imagination - dans des épicéas dénudés de décorations et pour cette raison réels, avec des racines qui s'enfoncent dans le sol chez eux et non déracinées et exposées sur les places de la ville. En attendant l'air sévère du nord qui apprend aux voyageurs leur faiblesse, le désenchantement des nuits noires et des aurores glaciales.
Attendre que l'inutilité du bruit fasse place à l'irrésistible couverture de paix et de silence.
Mais si je dois vraiment souhaiter quelque chose alors c'est un vœu aux frères migrants qui parviennent à traverser la mer en toute sécurité, aux sœurs qui peuvent s'échapper des camps du désert, aux enfants qui peuvent grandir heureux sans endoctrinement, aux filles qui peuvent rêver un monde sans violence. Aux sans-abri qui peuvent trouver chaleur et solidarité et un foyer, aux personnes âgées qui peuvent saluer à nouveau l'aube, aux discriminés et discriminés qui peuvent vivre dans la paix et la liberté.
Et encore :
Au vieux sapin courbé par le givre, au bébé renard laissé seul après le massacre, au majestueux sanglier qui n'a jamais été apprivoisé, au pic qui peut trouver refuge, à la marmotte qui peut trouver l'amour et à la crécerelle qui sillonne encore les crevasses intactes du temps.
Ici, mes meilleurs vœux à tous.
25 de diciembre un deseo diferente
En lo que a mí respecta, celebraré y me deleitaré en la compañía del viento, las hojas dormidas y el paso de los ciervos. Inmersos - aunque sea con la imaginación - en abetos desnudos de adornos y por eso reales, con raíces que se hunden en el suelo de su casa y no arrancan y exponen en las plazas de la ciudad. A la espera del aire severo del norte que enseñe a los viajeros su debilidad, el desencanto de las noches negras y los amaneceres helados.
Esperando que la inutilidad del ruido dé lugar al irresistible manto de paz y silencio.
Pero si realmente tengo que desear algo, es un deseo para los hermanos migrantes que logran cruzar el mar de manera segura, para las hermanas que pueden escapar de los campamentos del desierto, para los niños que pueden crecer felices sin adoctrinamiento, a las chicas que pueden soñar un mundo sin violencia. A los sin techo que encuentran calidez y solidaridad y un hogar, a los ancianos que pueden volver a saludar el amanecer, a los discriminados y discriminados que pueden vivir en paz y libertad.
Y luego otra vez:
Al abeto viejo encorvado por la escarcha, al bebé zorro dejado solo después de la masacre, al majestuoso jabalí que nunca ha sido domesticado, al pájaro carpintero que puede encontrar refugio, a la marmota que puede encontrar el amor y al el cernícalo que todavía surca las grietas intactas del tiempo.
Aquí, mis mejores deseos para todos ellos.
25 Δεκεμβρίου μια διαφορετική ευχή
Όσο με αφορά, θα γιορτάσω και θα γλεντήσω παρέα με τον αέρα, τα κοιμισμένα φύλλα και το βήμα του ελαφιού. Βυθισμένοι -έστω και με τη φαντασία- σε έλατα γυμνά διακοσμητικά και γι' αυτό αληθινά, με ρίζες που βυθίζονται στο έδαφος στο σπίτι τους και όχι ξεριζωμένες και εκτεθειμένες στις πλατείες της πόλης. Περιμένοντας τον βαρύ βόρειο αέρα που διδάσκει στους ταξιδιώτες την αδυναμία τους, την απογοήτευση των μαύρων νυχτών και τα παγωμένα ξημερώματα.
Περιμένοντας την αχρηστία του θορύβου για να κάνει χώρο για την ακαταμάχητη κουβέρτα της γαλήνης και της σιωπής.
Αλλά αν πρέπει πραγματικά να ευχηθώ κάτι, τότε είναι μια ευχή στους αδελφούς μετανάστες που καταφέρνουν να διασχίσουν τη θάλασσα με ασφάλεια, στις αδερφές που μπορούν να δραπετεύσουν από τους καταυλισμούς της ερήμου, στα παιδιά που μπορούν να μεγαλώσουν χαρούμενα χωρίς κατήχηση, στα κορίτσια που μπορούν να ονειρεύονται έναν κόσμο χωρίς βία. Στους άστεγους που μπορούν να βρουν ζεστασιά και αλληλεγγύη και ένα σπίτι, στους ηλικιωμένους που μπορούν να χαιρετήσουν το ξημέρωμα για άλλη μια φορά, στους υφιστάμενους και διακρίσεις που μπορούν να ζήσουν ειρηνικά και ελεύθερα.
Και μετά πάλι:
Στο γέρικο έλατο που λυγίζει η ώρα, στην αλεπού που έμεινε μόνη μετά το μακελειό, στο μεγαλειώδες αγριογούρουνο που δεν δαμάστηκε ποτέ, στον δρυοκολάπτη που μπορεί να βρει καταφύγιο, στη μαρμότα που μπορεί να βρει αγάπη και να το κιρκινάκι που ακόμα αυλακώνει τις ανέγγιχτες από τον χρόνο χαραμάδες.
Εδώ, τις καλύτερες ευχές μου σε όλους αυτούς.
#OlmoLosca #Poeta #Antispecismo #LiberazioneAnimale #LiberazioneTotale #Antispecism #AnimalLiberation #TotalRelease #Antispécisme #LibérationAnimale #LibérationTotale #Antiespecismo #LiberaciónAnimal #LiberaciónTotal
