Հայկն էսպիսի բանախոսություն ունի Բուն֊ում, որ պատրաստվել է դեռեւս 2020/2021֊ին։ Ոնց որ գիտության դետալներից պատրատված հայելի լինի Հայաստանի, բայցեւ Սփյուռքի հայ հասարակության զգալի խմբերի համար։
Իմաստ չեմ գտնում էս օրերին եւ առհասարակ կիսել լուրերի եւ վերլուծությունների հիմնական մասը, որոնք չեն համապաատասխանում ոչ լրագրության, ոչ էլ մարդկայնության սկզբունքներին։ Իսկ այս բանախոսությունը, կարծես թե, միշտ արդիական է։ Ավաղ։
Էն օրը պատահաբար Թուրքիայից մի քուրդ աղջկա հետ ծանոթացա։ Էն մարդկանցից էր, որ ծանոթության առաջին 5 րոպեների ընթացքում ամբողջ կյանքը պատմում են։ Մեծացել է Մարաշ քաղաքում, աղքատ, բազմազավակ ընտանիքում, ծնողները ընթանրապես կրթություն չունեյին, ինքը՝ հազիվ դպրոցի 8 տարին ավարտած։ Հարցրեց, ես որտեղից եմ, Արմենիա բառը իրեն ոչինչ չասեց։ Էրմենիստան բառը ինչ-որ լսաց կար, բայց էլի դատարկ անվանում էր իր համար։ Ինձ հարցրեց, Էրմենիստանը ու Թուրքիան լավ հարաբերություններ ունեն, չէ՞։ Ասեցի չէ, ցավոք։ Ասեց վայ, սպասի, հեսա դե կգուգլեմ։ Գուգլեց, ասեց, հաա, Թուրքիան Ադերբեջանին ա օգնում, իսկ դուք իրար հետ չունեք, դրա համար Հայաստանը նեղացել ա։ Ասեցի դե հա, բայց դե պատմականորեն խորը խնդիրներ կան։ Ասեց հա, դե հեսա մի լավ աշխարհագրական յութուբ ալիք կա, կնայեմ Հայաստանի մասին։ Բացել ա մի վիդեո, որտեղ մի թուրք աղջիկ և ենթադրաբար մի պոլսահայ տղա պատմում են Հայաստանի մասին, ընդ որում ինչ-որ հեքիաթտեր։ Թե բա Հայաստանում տղամարդկանց պակաս կա, դրա համար տղամարդիք հաճախ երկու կին ունեն։ Կամ, Հայաստանում աղջիկները բանակում են ծառայում։ Ասեցի չե սուտ ա, բայց չհավատած երևի, տենց թեման ցրվեց։ Գերադասեցինք ավելի համամարդկային թեմաներից զրուցել, օրինակ՝ սեքսից և իր թինդեռ դեյթերի առնանդամների չափսերից։ Շատ գեղեցիկ էր այդ աղջիկը, ի դեպ։
#հայաստան #թուրքիա #հարաբերություններ
Հակոբ Հակոբյան. «Ինձ օրեր,ժամեր մնացին ապրելու»
Մի օրինակ տամ ձեզի. կա աշխարհում հայտնի մեքսիկական կոչված նկարչություն. երեք մեքսիկացի նկարիչ Եվրոպա եկան, սովորեցին, տիրապետեցին տեխնիկային, հասկացան ինչ է կատարվում, հետո գնացին Մեքսիկա ու իրենց որմնանկարներն արեցին՝ իրենց ձախ գաղափարաբանությամբ, հիմնականում իրենց պատմութենեն եւ սոցիալական կյանքից վերցրած թեմաներ բերեցին: Աշխարհն այսօր ծանոթ է այդ նկարչությանը. Մեքսիկան այսօր նկարչություն ունի, այն 20-րդ դարի արվեստի մի առանձին ճյուղ է, դա մեքսիկական ազգային նկարչությունն է: Այն դպրոց դարձավ եւ իր ազդեցությունը ունեցավ նաեւ հարավ-ամերիկյան նկարչության վրա:
Իմիջիայլոց, նրանցից մեկը՝ Սիգերեոսը, նաեւ Հայաստան եկավ. ես տեսա իրեն եւ ինքն ասավ, թե դուք փարիզյան նկարչությանը շատ մի հետեւեք, դուք ձեր պատմությունը նկարեցեք: Հետաքրքիր միտք է, որովհետեւ ֆրանսիացիներն իրենց անելիքը գիտեն եւ անում են, մենք նրանցից լավ իրենց անելիքը չպիտի անենք: Հայերն ուրիշ ձեւով, բայց իր ըսածը վաղուց են անում. ոչ թե պատմություն կամ սոցիալականը նկարելով, այլ հենց Հայաստան նկարելով: Վարպետ Սարյանը նկարեց մի նկար, անունը՝Հայաստան, եւ նա մի պեյզաժ չի, այլ ամբողջն է, ամբողջ մեր եղելությունն է այնտեղ: Սարյանի ետեւեն եկավ սքանչելի նկարիչ Կալենցը, սքանչելի Մինասը: Եթե մենք այս երեք նկարիչների համար մի թանգարան բանանք, դա կլինի ամենաժամանակակից հրաշալի թանգարանը: Բայց մենք չենք մտածում այդ մասին, մենք անկարեւոր բաների վրա ենք ջանքերը մսխում:
#Հայաստան #հայեր #հայ #Հակոբ֊Հակոբյան #մեջբերում #նկարիչ #հարցազրույց
#Armenian-painter #Hatob-Hakobyan #painting #art #Armenian #painter
