#terrorisme

thierry3b2@diaspora-fr.org

RETOUR DU MACCARTHISME EN FRANCE
Je suis aller chercher le communiqué de LFI du 7 octobre 2023 ( je ne suis pas membre de LFI) : https://lafranceinsoumise.fr/2023/10/07/israel-palestine-pour-une-paix-juste-et-durable-stop-a-lescalade-communique/
Communiqué du Groupe parlementaire LFI-NUPES du 7/10/23

L’offensive armée de forces palestiniennes menée par le Hamas intervient dans un contexte d’intensification de la politique d’occupation israélienne à Gaza, en Cisjordanie et à Jérusalem Est. Nous déplorons les morts israéliens et palestiniens. Nos pensées vont à toutes les victimes. L’escalade actuelle risque d’entraîner un cycle de violences infernales. La France, l’Union européenne et la communauté internationale doivent agir sans délai pour empêcher cet engrenage.

Dans l’immédiat, il faut obtenir un cessez-le-feu et la protection des populations.

Toutes les parties doivent revenir à la table des négociations.

Pour qu’une paix juste et durable voie le jour, les résolutions de l’ONU, à commencer par la fin de la colonisation, doivent être activement mises en œuvre.

Nous devons tous et toutes œuvrer dans ce sens.
Voilà le texte, qu'en pensez-vous?

Il n'y a aucune justification à convoquer pour "apologie du terrorisme" M Panot à ce sujet sauf dans le cas d'un gouvernement pratiquant le terrorisme d'état, comme il le fait pour casser les portes de celles et ceux supposés participant aux actions de désarmement de Lafarge quand il suffirait de sonner à la porte, ou convoquer des gens pour leur condamnation du génocide en cours à Gaza.
C'est le maccarthisme version Macron et sa bande de droite radicale
#etatdenondroit #terrorisme #macron #darmanain #delire #democratiebafouee #libertedexpression #chasseauxsorcieres

cgib@diaspora-fr.org

Apologie du terrorisme, criminalisation de la solidarité et délit d’opinion | AOC

Un article issu de la revue en ligne AOC – Analyse opinion critique.

Par Vanessa Codaccioni, historienne et politiste.

Après la candidate aux Européennes Rima Hassan, c’est au tour d’une autre personnalité LFI, la députée et présidente de groupe parlementaire Mathilde Panot d’être convoquée par la police dans le cadre d’une enquête pour « apologie du terrorisme ». Nouvelle illustration de l’usage de dispositifs antiterroristes contre l’activité militante, syndicale et politique dans une société désormais scrutée par un activisme de surveillance.

L’apologie de crime est inventée à la fin du XIXe pour réprimer les « menées anarchistes » dans le contexte d’une multiplication des attentats. Ce délit « l’apologie de crime » fait ainsi partie d’un ensemble de mesures prises pour « purger à jamais de la bande anarchiste le territoire de la république française » selon les mots du Président du conseil de l’époque Dupuy en 1884[1].

Comme la création du délit d’association de malfaiteurs que nous connaissons bien aujourd’hui puisqu’il constitue l’essentiel du contentieux terroriste, l’apologie de crime est partie intégrante des « lois scélérates » visant à faire tomber sous le coup de la loi tout discours anarchiste attentant à la « sûreté de l’État » mais qui en réalité a pour objectif de faire taire toute forme d’opposition à gauche. Dès son origine, l’apologie de crime cible donc les discours « gênants » le pouvoir.

C’est ainsi qu’il sera mobilisé à certains moment de l’histoire pour criminaliser l’action contestataire d’ennemis intérieurs surcriminalisés. Par exemple, pendant la guerre froide et la guerre d’Indochine, des militants communistes ont pu être inculpés « d’apologie du pillage », de l’incendie ou de meurtre, mais aussi d’apologie d’actes de désobéissance militaire lorsqu’ils soutenaient l’action de soldats refusant de partir combattre dans la colonie. Le même phénomène s’observe dans les années 1970 contre des militants maoïstes de la Gauche prolétarienne (souvent couplé avec la « provocation au crime »), à l’instar des dirigeants de La Cause du peuple, Jean-Pierre Le Dantec et Michel Le Bris, respectivement condamnés à Paris par la 17 chambre du Tribunal de grande instance le 28 mai 1970 à un an et huit mois d’emprisonnement pour provocation et apologie de crimes et délits. Là encore, ce sont les « ennemis publics n°1 » qui sont visés par cette infraction.

Néanmoins, le délit d’apologie du terrorisme n’est créé qu’en 2006 (le mot « terrorisme » ne rentre dans le code pénal qu’en 1986) dans le contexte d’un globalisation juridique et pénale du terrorisme par laquelle tout comportement susceptible de présenter un lien, même immatériel, avec le terrorisme se trouve incriminé. Le terrorisme devient progressivement un « phénomène criminel global » dont chaque étape est repréhensible et condamnée : l’intention, les actes préparatoires, l’acte lui-même mais aussi tout possible « prolongement », soutien ou forme de solidarité.

D’où la centralité accordée à l’apologie du terrorisme, qui est par ailleurs retirée en 2014 des délits de presse pour devenir un délit « ordinaire », ce qui permet de soumettre ces actes d’apologie aux règles de procédure de droit commun et à certaines règles prévues en matière de terrorisme comme la possibilité́ de procéder à des saisies et de recourir à la comparution immédiate, exclues en matière de presse, ou d’aggraver les peines si les faits sont commis par Internet.

Censée punir la propagande et faire obstacle à la stratégie médiatique des organisations terroristes qui jouent sur la glorification et l’héroïsation, la répression de l’apologie du terrorisme est sur-utilisée après les attentats de janvier 2015 à Paris, pour la plupart suite à l’expression publique d’une solidarité́ avec les frères Kouachi ou avec Amedy Coulibaly, auteurs des tueries de Charlie Hebdo et de l’Hyper Cacher qui ont fait dix-sept morts. Se déroulant devant le tribunal correctionnel, ces multiples procès du début de l’année 2015 reflètent cette nouvelle orientation pénale et judiciaire de l’antiterrorisme, et illustrent les procès pour terrorisme qui peuvent s’y dérouler, à savoir des procès pour des actes de faible gravité pénale, ou tout au moins, pour des faits de moins en moins reliés à des actes dits « terroristes » ou à l’exécution d’attentats[2].

L’apologie du terrorisme n’en donne pas moins lieu à des dérives certaines, comme la condamnation d’un homme de 18 ans à 3 mois de prison avec sursis pour avoir nommé sa wifi DAESH[3] ou la convocation par la police de collégiens, parfois de jeunes enfants dont l’un de 8 ans, pour des propos tenus en marge des minutes de silence au sein de l’institution scolaire[4]. Dans de nombreux cas, les affaires ont pour origine un signalement effectué par internet : 35000 signalements avaient été faits pour apologie du terrorisme sur la plateforme Pharos à la suite des attentats de janvier 2015, alors que seul 1500 de ce type avaient été enregistrés pour toute l’année précédente[5]. « Pour signaler des contenus ou des comportements illicites, ayez le réflexe Pharos ! » avait lancé le 7 janvier 2015 la police nationale sur Twitter.

Les nombreux cas d’apologie du terrorisme publicisés depuis le 7 octobre 2023 s’inscrivent ainsi dans la longue liste d’affaires de ce type, qui se multiplient en France dès la perpétration d’un attentat. Ils ont néanmoins une double spécificité. D’une part ils n’ont pas de lien avec des actes terroristes s’étant déroulés sur le territoire français, même si certaines affaires ont pu éclater dès le début des années 2000. Citons par exemple le cas d’un hebdomadaire basque dont le directeur de publication et le dessinateur avait été condamnés à 1500 euros d’amende pour une caricature félicitant le Hamas des attentats du World Trade Center[6]. Mais ces affaires d’apologie du terrorisme pour des propos, discours ou illustrations suite à un attentat commis à l’étranger étaient rares. Ce n’est plus le cas.

L’autre spécificité depuis le 7 octobre tient à la diversification et à l’extension des cibles de l’apologie du terrorisme : des syndicalistes, des intellectuels, des militants « en vue », des personnalités politiques, qu’elles soient investies dans une campagne électorale ou qu’il s’agisse de parlementaires de l’opposition (jusqu’à la Présidente d’un groupe à l’assemblée nationale), des étudiants (comme ceux de l’EHESS), viennent rejoindre les musulmans ou supposés tels d’ordinaire convoqués, jugés et condamnés pour ce délit.

Outre la multiplication des prises de position sur le conflit israélo-palestinien et des réactions aux horreurs et drames du 7 octobre et de la guerre à Gaza, cette situation doit être rapportée à deux phénomènes sociaux que nous avons largement décrits par ailleurs[7] : premièrement l’usage de dispositifs antiterroristes contre l’activité militante, syndicale et politique, qui s’observe depuis le début des années 2000 et qui ne se réduit pas à ce type de poursuites (surveillance « antiterroriste », fichage S, poursuites pour association de malfaiteurs, assignation à résidence de militants etc.) ; et deuxièmement la centralité des signalements dans la répression aujourd’hui.

En effet, depuis les attentats du 11 septembre 2001 nous sommes entrés dans des « sociétés de vigilance » où les autorités encouragent les citoyennes et les citoyens à signaler tout comportement anormal, suspect, faisant craindre un passage à l’acte terroriste ou un processus de radicalisation. Outre les modalités de saisine habituelles, les signalements internet contribuent ainsi à l’explosion des affaires, auxquels doivent être ajoutées ici les plaintes d’associations ou de politiques, tel ce député de l’opposition se vantant sur les réseaux sociaux de voir ses multiples signalements depuis le 7 octobre aboutir à des convocations par la police.

Ce qui inquiète aujourd’hui, c’est cet activisme de surveillance qui traque le moindre supposé dérapage à des fins de dépôt de plainte et pour réduire au silence des hommes et des femmes en lutte, surtout dans un contexte de multiplication des interdictions de manifester sa solidarité envers le peuple palestinien (interdiction de manifestations, interdiction de réunion, annulation de prises de parole publiques etc.).

Mais l’apologie du terrorisme et ses usages, politiques notamment, ont également de quoi inquiéter. L’apologie du terrorisme est, en droit, le fait de provoquer à des actes terroristes ou d’en faire publiquement l’apologie. Il s’agit donc d’une incitation au terrorisme, d’une glorification d’attentats violents et meurtriers et de leurs conséquences, d’une satisfaction exprimée à l’égard de la mort violente d’autrui dans le cadre d’une attaque terroriste. Or, de ce que l’on voit dans la presse ces dernières semaines, l’apologie du terroriste n’est plus seulement le soutien public à des actes terroristes – ce sont les « bravo » et les « bien fait » qui ont existé le 7 octobre – mais l’expression d’une solidarité envers un peuple opprimé, qui s’en trouve dès lors criminalisée. De la même manière et par une autre extension de son acception, toute critique envers une politique, un État, ici Israël, se voit sanctionnée d’une convocation par la police, d’un procès ou d’une condamnation. Ce faisant et dans ces cas, l’apologie du terrorisme se meut en dispositif de restriction de la liberté d’expression, de censure et d’autocensure par crainte des représailles, et se transforme en délit d’opinion pour criminaliser des luttes et l’opposition.

[1] Le Procès des Trente. Notes pour servir à l’histoire de ce temps, 1892-1894, Éditions Antisociales, 2009, p. 6.
[2] Julie Alix, Terrorisme et droit pénal. Études critiques des incriminations terroristes, Paris, Dalloz, 2010, p. 144 et suivantes.
[3] Le Parisien, 4 novembre 2016.
[4] Le Monde, 29 janvier 2015.
[5] Le Figaro, 10 février 2015.
[6] La Dépêche, 9 janvier 2002.
[7] Vanessa Codaccioni, Répression. L’État face aux contestations politiques, Textuel, 2019 ; La Société de vigilance. Auto-surveillance, délation et haine sécuritaires, Textuel, 2021.

#politique #société #répression #terrorisme #apologie-du-terrorisme #liberté #liberté-dexpression #censure #autoritarisme #LFI #Vanessa-Codaccioni #AOC

salinger3@diaspora-fr.org
alaincognito@diaspora-fr.org

Donc, si j'ai bien suivi les évènements de ces dernières semaines,
Nous sommes quand même dans un pays qui :
Se propose d'envoyer des troupes militaires dans un pays tiers (Ukraine),
Et qui en même temps (le en même temps est important),
Incapable d'assurer la sécurité sur son propre territoire,
Fait appel ou accepte que des forces armées étrangères lui viennent en aide.
Faut oser!
#france #guerre #securite #russie #ukraine #jo #ue #armee #police #terrorisme

endehorsdelaboite@diaspora-fr.org
ija_chouf@diaspora-fr.org

🇫🇷🇮🇱- Le passé barbare de Meyer Habib, député du #Likoud, fidèle de #Netanyahou et infiltré à l'Assemblée nationale française.

  • Habib aime traiter les #Palestiniens de barbares, et si eux ne le sont pas, lui a un passé effectivement barbare.

  • En 1988, Meyer Habib et des membres du #Betar ont attaqué une manifestation d'hommage à Jeanne d'Arc à #Paris, déchaînant une violence extrême. Ils ont fait huit blessés, dont un septuagénaire plongé dans le coma.

  • Meyer #Habib a été condamné à 2 ans de prison avec sursis et mise à l'épreuve pendant 3 ans pour coups et violences volontaires. Les victimes ont été indemnisées par le fonds de garantie contre les actes de #terrorisme.

endehorsdelaboite@diaspora-fr.org
endehorsdelaboite@diaspora-fr.org
mimoutte@diaspora.psyco.fr

#news Palestine #Israël #guerre #Paix #Tsahal #Hamas #territoires #occupation #terrorisme #mywork #mytest

Kippa vs Keffieh

A l’origine deux peuples traumatisés, l’un par la Shoah et l’autre par la nakba. L’un sur la défensive du « jamais plus ça », l’autre sur la blessure de l’exode et de l’expropriation de ses territoires. Comment ces deux peuples aujourd’hui en replis identitaires, unis par la haine des exactions réciproquement commises, pourraient-ils espérer vivre en paix sur un même territoire ? Comment cette guerre permanente depuis 1948 peut-elle perdurer ? Avec comme toujours l’aide et les avantages profitables égoïstes d’ implications internationales des pays arabes, du Proche- orient, de l’Occident, avec comme partout la prédominance d’intérêts économiques, stratégiques, hégémoniques. Non pas dans « l’indifférence générale » mais dans l’incompétence générale. Les intérêts en jeu seraient-ils plus importants que la souffrance des peuples passée par pertes et profits ? N’y a-t-il pas meilleur ciment national qu’un ennemi commun ? La solution incontournable de deux états sur un même territoire n’est-elle pas chimérique ? Entretenue depuis l’origine pour que les tensions s’apaisent d’elles mêmes par l’oubli de l’évolution générationnelle ? On met le couvercle sur la marmite jusqu’aux débordements que l’on connaît avec en corollaire l’étonnement hypocrite des nations devant tant de violences Mireille Moutte !

berternste2@diasp.nl

Vier waarheden over Gaza die je zou moeten willen zien

Stevo Akkerman (Trouw)

(...) Als je probeert zo naar de oorlog tussen Israël en Hamas te kijken, dan zou je in elk geval de volgende waarheden moeten willen zien. Eén: de 7e oktober was een gruwelijke terreurdaad van Hamas, die wordt voortgezet met elke dag dat gijzelaars nog gevangen zitten en mishandeld worden. Twee: wereldwijd laait het antisemitisme op in de discussie over Israëls reactie, dat is smerig en gevaarlijk.

Drie: de Israëlische reactie is buiten alle proporties, met vele duizenden burgerdoden en een verwoest bestaan van honderdduizenden. Vier: als het Israëlische optreden niet al neerkomt op etnische zuivering, dan wordt daar door ministers en parlementsleden wel op aangedrongen. De minister van financiën wil van twee miljoen Palestijnen in Gaza naar honderd- tot tweehonderdduizend, de minister van erfgoed stelt dat er geen ‘niet-strijders’ in Gaza zijn en ziet een atoombom op het gebied als ‘een optie’.

(Tekst loopt door onder de foto.)

Foto van Stevo Akkerman
Stevo Akkerman

Je kunt deze waarheden niet tegen elkaar wegstrepen; dat 7 oktober verschrikkelijk was, geeft Israël geen vrijbrief om Gaza en de Gazanen van de kaart te vegen. Dat Israël het oorlogsrecht schendt, al is dat naar mijn idee nog geen genocide, geeft Hamas geen recht om naar terreur te grijpen. Dat recht bestond sowieso al nooit, ook niet als verzet tegen de illegale Israëlische bezetting en blokkade.

Intussen ligt er achter 7 oktober nog iets groters, iets ergers, dat de Israëlische reactie stuurt: de angst uitgewist te worden. Omdat dat al eens eerder is geprobeerd. Hamas is dan de nazi’s, een Holocaust dreigt, en alles moet en mag gedaan worden om die af te wenden. Welnu, vijftig Holocaust- en genocide-onderzoekers, verbonden aan Israëlische en buitenlandse universiteiten, hebben zich tegen deze impuls gekeerd. Ze vragen de directeur van Yad Vashem, het herdenkingscentrum in Jeruzalem, publiekelijk uit te spreken dat de Holocaust het omgekeerde leert.

Ik citeer iets ingekort: “Wij weten van de Joodse geschiedenis dat oproepen tot uitroeiing en opdracht geven tot ernstige misdaden, vaak een eerste stap zijn naar wat een genocide kan worden.

Hele artikel

> Zie ook: Europa, veroordeel Israël nu!

Tags: #nederlands #israel #palestina #palestiijnen #bezette_gebieden #gaza #westoever #mensenrechten #illegale_nederzettingen #kolonisten #terrorisme #hamas #hypocrisie #oorlogsrecht #oorlogsmisdaden #netanyahu

berternste2@diasp.nl

Europa, veroordeel Israël nu!

Caroline de Gruyter (NRC)

De oorlog in Gaza breidt zich steeds verder uit en kan zich ontladen in een allesverzengend regionaal conflict dat enkel verliezers kent, op een enkeling na misschien, die baat heeft bij chaos en destructie. Niet alleen zal Israël zelf tot de verliezers horen, ook Europa raakt gedestabiliseerd als deze oorlog escaleert. Daarom moeten Europese landen – ook Nederland – eindelijk maximale druk uitoefenen op Israël en Amerika, om te zorgen dat er een staakt-het-vuren komt. Alleen als het bombarderen stopt, is er een kansje om ooit nog een humane oplossing te vinden voor het Israëlisch-Palestijnse conflict. (...)

(Tekst loopt door onder de foto.)

Foto van Caroline de Gruyter
Caroline de Gruyter

Wat het conflict tussen Israël en de Palestijnen zo oncontroleerbaar maakt, is dat beiden diep getraumatiseerd zijn. De meeste Israëli’s (wat ultra-orthodoxen uitgezonderd) dachten na de Europese pogroms en de Holocaust een veilig thuis te hebben gevonden. Hamas’ slachtpartijen in oktober, die 1.200 Israëli’s het leven kostten, bewijzen voor velen dat dit niet zo is. Daarom slaan alle stoppen nu door: het trauma van de Jodenvervolgingen komt boven. Snoeihard van je aframmen, alles wat Palestijns is kapotmaken, Gazanen uithongeren – wat we nu zien, is blinde wraak die een voedingsbodem wordt voor Hamas 2.0, of erger. De meeste Palestijnen zijn doodgewone mensen. Veel doden zijn vrouwen en kinderen. (...)

Beide volkeren voeren, kortom, een diep-existentieel gevecht. Alleen komen ze hier niet uit. Dus moeten anderen zorgen dat ze dat doen, voordat de hele regio in brand vliegt. Op de Westoever zijn al honderden Palestijnen gedood. (...) Vredesakkoorden tussen Israël en Arabische landen kraken in hun voegen. Egypte en Jordanië vrezen dat Israël de Palestijnen buurlanden in wil vegen, en zijn razend. (...)

Europa was ooit een honest broker in het Midden-Oosten, maar heeft die rol verspeeld. Veel Europese regeringen kozen in het begin de kant van Israël. Nu pas, onder druk van een publieke opinie die goddank meer nuance ziet, tonen ze enige aandacht voor de Palestijnse kant van deze tragedie. (...)

Europese landen moeten hun kop uit het zand halen. Anders verkwanselen ze Europese principes en Europese veiligheid. Veroordeel Israël, nu.

Hele artikel

> Zie ook: Het Israëlisch-Palestijns conflict uitgelegd

> Zie ook: ‘Je moet strategisch zijn, niet per se je gelijk willen halen’

Tags: #nederlands #israel #palestina #palestiijnen #bezette_gebieden #gaza #westoever #mensenrechten #illegale_nederzettingen #kolonisten #terrorisme #hamas #hypocrisie #oorlogsrecht #oorlogsmisdaden #netanyahu

berternste2@diasp.nl

Vervang nieuws eens door literatuur en je krijgt meer begrip van politieke conflicten

De Volkskrant

Veel meer dan het nieuws dat we dagelijks lezen, maken boeken de veelzijdigheid van de mensen in het Israëlisch-Palestijns conflict duidelijk − en je krijgt meer empathie voor mens en drijfveren.

(Tekst loopt door onder de foto.)

Foto van Jogchum de Vries in zijn boekhandel
Eigenaar Jogchum de Vries in Antiquariaat Colette in de Haagse Reinkenstraat.Beeld Martijn Beekman / de Volkskrant.

Is het niet vreemd als je bedenkt dat tekentjes die steunen op pootjes, gedrukt op papier van enkele millimeters dik zich in je brein omvormen tot driedimensionale beelden? En dat die weer leiden tot inkijkjes in de psyche van mensen, in gebeurtenissen van vroeger, nu, maar ook in de toekomst. Wie schrijft die blijft, maar wie leest die voelt.

Veel wat geschreven wordt bestaat naast letters ook uit cijfers. En die creëren juist afstand tot wat een mens is en maakt. 21 duizend Palestijnse en 1.200 Israëlische burgerslachtoffers. 8 duizend gedode Palestijnse kinderen. 30 duizend Hamasstrijders. 350 duizend Israëlische reservisten. 250 gijzelaars. 3 door het Israëlische leger gedode gijzelaars. 0 bevrijde. De individuele mens wordt hier platgeslagen op het aambeeld tussen letter en papier (of scherm). (...)

Ik wilde af van de zwart-witbeelden van vijand tegenover vijand zoals we die in die cijfers zien, en door naar de vraag: wat maakt dat individuen in politieke fata morgana’s geloven die ten koste gaan van hun individuele empathische gevoelens voor een ander mens?

Ik zocht de persoonlijke stem in het conflict en kwam uit bij de literatuur. Twee van mijn lievelingsschrijvers zijn de Israëlische Amos Oz en de Palestijnse Hassan Kanafani. Die laatste maakte, vijftig jaar nadat hij door de Israëlische geheime dienst werd opgeblazen in zijn auto, furore met een zeer actuele roman: Mannen in de zon.

Van Oz las ik eerder zijn verpletterende roman Een verhaal van Liefde en Duisternis, over zijn jeugd in het Jeruzalem onder de Engelsen en de zelfmoord van zijn moeder. Nu liet ik me meeslepen door zijn boek Judas, dat zich gedeeltelijk afspeelt tijdens het mandaat Palestina. (...)

Deze boeken dragen de thema’s van de actualiteit uit het Midden-Oosten: geweld, onderdrukking, verzet, angst en vernedering. Natuurlijk kennen we de traumatische achtergronden die de volkeren troffen: een onleefbare bezetting waarin overheersers Palestijnen reduceren tot armoe zaaiende mensen zonder waardigheid, en een Europese holocaust die Joden bijna uitroeide waardoor zij naar veiligheid hunkeren.

Maar veel meer dan het nieuws dat we dagelijks lezen, maken boeken de veelzijdigheid van de mensen duidelijk. Ze zijn niet eendimensionaal goed of fout, bloeddorstig of vredelievend, aardig of verachtelijk. Nee, het zijn allemaal aarzelaars, ze denken lang na over hun handelingen. Door hun trauma’s en groepsdruk worden ze tot zaken gedwongen die ze eigenlijk niet willen. Maar allemaal wensen ze vooral vrijheid − vrij zijn van alle beslommeringen, ellende, oorlog, vervolging en minderwaardigheid. Het maakte dat ik hen zag als gekwelde personages, die worstelen met universele problemen in een maatschappij van gemankeerde personen die, meestal tevergeefs, proberen hun juk af te werpen in hun zoektocht naar geluk − en vragen om compassie. In hun positie zou je hetzelfde doen. (...)

Hele artikel

> Zie ook: ‘Je moet strategisch zijn, niet per se je gelijk willen halen’

Tags: #nederlands #boeken #literatuur #israel #palestina #palestiijnen #bezette_gebieden #gaza #westoever #mensenrechten #nederzettingen #illegale_nederzettingen #kolonisten #terrorisme #hamas #hypocrisie #oorlogsrecht #oorlogsmisdaden #kanafani #amos_oz

berternste2@diasp.nl

Er is maar één manier: praat met mensen die je haat

NRC

Is vrede in Israël en Gaza nog mogelijk? In Noord-Ierland bleek een grote rol weggelegd voor gematigden. Ze kregen, zelfs na jaren geweld, hun radicale achterban mee, schrijft Joost Augusteijn. Ze gingen overleggen met mensen die ze haatten.

(Tekst loopt door onder de foto.)

Foto van juichende kinderen
_ Kinderen vieren het neerschieten van een Britse soldaat door een IRA-sluipschutter in West-Belfast. Foto Alex Bowie/Getty Images. _

Het gewelddadige conflict tussen Israël en de Palestijnen lijkt uniek en zo langzamerhand onoplosbaar. Toch zijn er soortgelijke conflicten die tot een min of meer vredig einde zijn gekomen. Neem de afscheiding van Ierland van Groot-Brittannië in 1921, met de creatie van Noord-Ierland als gevolg. Ook daar leefden twee gemeenschappen, verschillend van godsdienst, geschiedenis en toekomstwensen, dicht op elkaar. Ook daar was één bevolkingsgroep dominant en veroorzaakte onderlinge haat zoveel geweld dat hoge muren nodig waren om verder bloedvergieten te voorkomen.

Er vielen in de laatste dertig jaar van dat conflict 3.500 doden en een veelvoud aan gewonden. Toch zijn de strijdende partijen in Noord-Ierland in staat geweest om de wapens definitief neer te leggen. (...)

Een doorbraak uit die impasse kwam uiteindelijk vooral door het besef bij de nationalistische IRA dat ze militair niet ging winnen.

De oplossing zelf was feitelijk niet ingewikkeld, maar na jaren van geweld met veel burgerdoden aan beide zijden was het vrijwel onmogelijk om de partijen zelfs maar bereid te krijgen om met elkaar te spreken.

Hoewel de IRA eigenlijk al begin jaren tachtig tot dit inzicht kwam, duurde het bijna twintig jaar voordat een vredesverdrag gesloten kon worden. (...)

Het geweld van Hamas in Israël op 7 oktober wordt ook wel geduid als een poging het conflict weer op de politieke agenda te krijgen. Vreemd genoeg biedt het misschien uitzicht op een begin van een langdurig en gecompliceerd proces op weg naar een oplossing. Vrede en veiligheid wil uiteindelijk vrijwel iedereen, ook in Israël en de bezette gebieden.

Noord-Ierland leeft nu 25 jaar in vrede. Terugkijkend is de vraag welke elementen het succes verklaren. Allereerst moeten beide kanten bereid zijn om tot een structurele oplossing te komen. Een grote rol is weggelegd voor gematigden aan beide zijden om de meer radicale groepen mee te krijgen. Je moet in staat zijn om te overleggen met mensen die je haat, je moet gezamenlijke kerndoelen kunnen formuleren die als basis kunnen dienen voor onderhandelingen. Pas dan kun je concessies doen over de weg ernaartoe.

De internationale gemeenschap, die het vredesproces ondersteunde en de verschillende partijen zekerheid gaven, is cruciaal gebleken in Noord-Ierland. (...)

Of het ooit zover komt met de leiders van Joodse kolonisten en Hamas valt te betwijfelen. Maar onmogelijk is het niet.

Hele artikel

Tags: #nederlands #israel #palestina #palestiijnen #bezette_gebieden #gaza #westoever #mensenrechten #kolonies #illegale_kolonies #kolonisten #terrorisme #hamas #hypocrisie #oorlogsrecht #oorlogsmisdaden #netanyahu #ierland #noord-ierland #ira

berternste2@diasp.nl

‘Je moet strategisch zijn, niet per se je gelijk willen halen’

De Groene Amsterdammer]

Sally Abed, een Palestijnse inwoner van Israël, en Alon-Lee Green, een joodse Israëli verlangen naar een nieuw links geluid in Israël. Ze spannen zich in voor solidariteit en toenadering, met als einddoel vrede en volledige gelijkheid voor alle Israëli’s en Palestijnen. (...)

(Tekst loopt door onder de foto.)

Foto van
Sally Abed and Alon-Lee Green, leiders van ‘Standing Together’. 15 November 2023 © Sophie Park/ Redux / The New York Times Syndication/ANP.

Onvermoeibaar dragen ze dezelfde boodschap uit, als een soort mantra: er leven miljoenen Israëlische joden en Palestijnen op hetzelfde stuk land, niemand gaat weg. Mensen zouden volgens hen niet moeten kiezen tussen ‘hashtag pro-Israël’ of ‘hashtag free Palestine’. De enige weg voorwaarts is Arabisch-joodse solidariteit, gelijkwaardigheid en vrijheid. Voor hen is dat de enige manier om vrede en veiligheid voor iedereen te waarborgen. (...)

‘Als de angst van Palestijnse en van joodse mensen elkaar ontmoet, dan doet het iets. Het is belangrijk om er een gelaagde kwestie van te maken, in plaats van je vast te klampen aan je eigen gevoelens van angst. Wij erkennen dat wij bang zijn. Maar in plaats van uitroeptekens, zetten wij vraagtekens. Zal de huidige vernietiging leiden tot een betere realiteit? Is dit hoe we veiligheid willen opbouwen voor onze mensen?’ (...)

Altijd drietalig, Engels, Hebreeuws, Arabisch: Standing Together, עומדים ביחד, نقف معًا. Eind 2015 werd de organisatie opgericht door jonge linkse activisten en politici. Sindsdien staat de groep - herkenbaar aan de witte woorden tegen een opvallend paarse achtergrond - bij demonstraties door het hele land. (...)

‘De beweging brengt ook in het buitenland aan het licht dat de Palestijnse zaak tot zwijgen werd gebracht en jarenlang niet gelegitimeerd werd’. (...)

‘Wat verwacht je als Israëliër als je voor de vrijlating van de gijzelaars bent?’ zegt Green. ‘Dat ze op magische wijze zullen worden vrijgelaten? Dat het zal lukken om ze vrij te krijgen met een militaire operatie? Op die manier is het ze na zoveel dagen niet eens gelukt om meer dan één gijzelaar vrij te laten. De vrijlating van de gijzelaars vereist een staakt-het-vuren, het vereist een overeenkomst. Het vereist ook een toenadering tot degenen die we nazi’s noemen. Ik denk trouwens ook dat Hamas een terroristische organisatie is.’ (...)

‘Er zijn twee keuzes. De ene is een eeuwige oorlog, waar het leiderschap van beide kanten op aanstuurt. Zij slaan een munt uit dit moment door ervoor te zorgen dat mensen zich nog banger voelen en nog minder vertrouwen hebben in vrede. Maar we moeten nu praten over onze kant, omdat we Israëli’s zijn. Ons leiderschap stuurt echt aan op een eeuwige oorlog. (...) Maar iedere keer is de tol hoger, de wederzijdse haat wordt groter. En na iedere gevechtsronde stellen we een mogelijke vrede verder uit. Het andere alternatief, dat wij presenteren, is een voor Israëlisch-Palestijnse vrede. En dat vereist een overeenkomst. Dat vereist dus ook politieke bereidheid daarvoor in Israël’. (...)

‘Gaat Israël Gaza veroveren? Is dat een betere realiteit dan voorheen? Dat Israëlische soldaten 2,2 miljoen mensen domineren?’ (...)

‘Maar mensen zijn niet inherent immoreel. Van nature willen ze geen oorlog, en ik denk dat de Israëlische burgers en de joodse diaspora in veel opzichten te maken heeft met een sterke cognitieve dissonantie. Hoe kun je anders zoveel pijn rechtvaardigen die wordt toegebracht aan miljoenen mensen, die al zoveel decennia het thuisland met je delen. Ik denk dat daarvoor de ontmenselijking van Palestijnen nodig is geweest. Dezelfde morele dissonantie gebeurt ook door Hamas en onder de Palestijnen.’ (...)

‘Palestijnen en joden leven echt samen. Soms zijn ze getrouwd, ze zijn buren en ze zijn ook collega’s. Het is geen gekke onmogelijkheid in de wereld. Zo’n twintig procent van Israël bestaat uit Palestijnen. En ja, we verdragen veel racisme en veel haat en veel geweld. En toch, het klinkt cliché, is het soms ook gewoon heel fijn samenleven’. (...)

‘Netanyahu zelf heeft anderhalf decennium met Hamas samengewerkt om hen te versterken en er alles aan te doen zodat er geen Palestijnse staat zou komen. Is hij dan een partner?’

‘Maar dan moet je ook erkennen dat aan de andere kant Hamas zit. En Hamas is een probleem.’ (...)

‘Als mensen herhalen dat er door de andere kant geen kans is op vrede, dan voeden ze een zelfgemaakte vicieuze cirkel. Op dit moment hebben we aan de Israëlische kant de macht om dit te doorbreken.’ (...)

Hele artikel

> Zie ook: ‘Wij vochten in Gaza. Een grondoorlog maakt geen eind aan de terreur van Hamas’

Tags: #nederlands #israel #palestina #palestiijnen #bezette_gebieden #gaza #westoever #mensenrechten #kolonies #illegale_kolonies #kolonisten #terrorisme #hamas #hypocrisie #oorlogsrecht #oorlogsmisdaden #netanyahu #tweestatenoplossing