#kant

reverendelvis@spora.undeadnetwork.de

Der Grundfehler der Aufklärung und des Humanismus ist das Festhalten am kantschen Imperativ. Dieser quasi religiöse gut und böse Dualismus. Dieser Glaube man könne eine zustand erreichen in dem alle vernünftig handeln. Daher rührt all der Wahnsinn, den wir heute ertragen müssen. Diese magische Welt der Worte und Symbole, die angeblich gute oder böses bewirken und deswegen gebannt oder ständig wieder holt werden müssen. Diese Angst vorm Andersdenkenden, es gilt als „gut“ die Meinung des anderen nicht zu akzeptieren. Dieses vollkommene Ignorieren der Dialektik. Dialektik ist das Anerkennen des permanenten Widerspruchs. Wir müssen alles immer und immer wieder aushandeln. Es geht nicht anders! Die die die Grenzen überschreiten, auch im „schlechten“ sind die die Gesellschaft immer wieder justieren und kalibrieren. Man sollte sie ehren und ernst nehmen und sie nicht wie ein bekloppter mittelalterlicher Heugabel-Mob jagen und auf dem Scheiterhaufen verbrennen... #kant #philosophie #aufklärung #dialektik

reverendelvis@spora.undeadnetwork.de

The fundamental error of the Enlightenment and humanism is the adherence to the Kantian imperative. This quasi-religious dualism of good and evil. This belief that we can achieve a state in which everyone acts rationally. That's where all the madness we have to endure today comes from. This magical world of words and symbols that supposedly bring about good or evil and therefore have to be banished or constantly retrieved. This fear of those who think differently, it is considered "good" not to accept the opinion of others. This complete ignorance of dialectics. Dialectics is the recognition of permanent contradiction. We have to negotiate everything over and over again. There is no other way! Those who cross the boundaries, even in the "bad", are the ones who constantly adjust and calibrate society. They should be honoured and taken seriously and not hunted down and burned at the stake like a crazy medieval pitchfork mob... #kant #philosophy #dialectics #ethics

bliter@diaspora-fr.org

Mission To Mars et l'hallucinante B.O. d'Ennio #Morricone - #PianoJazzConcept

top
https://www.youtube.com/watch?v=NOl4IGzkSMk

#Analyse de la #scène finale du #film Mission To Mars de #BrianDePalma (2000) dans laquelle #EnnioMorricone fait la #démonstration de son talent hors norme. Une séquence hallucinante qui, bien avant l’avènement disproportionné du #sound #design, combine sans complexe #musique de S.F. et #techniques d’écriture #classique.
Apprendre les bases de l'harmonisation : https://www.pianojazzconcept.com/cate...

==================================================

Chapitres :

00:00 Intro
04:23 #Séquence complète
09:13 Ouverture
10:07 Concerto en Sol
11:55 Thème principal
15:34 Le Tombeau de Couperin
26:15 Someday My Prince Will Come
31:14 Explosion
34:52 Arrivée de l' #Alien
35:58 Montée et #thème secondaire
40:25 #Émotions
42:00 #Mélodie et #sounddesign
46:20 #Esthétique chez #Kant
47:48 #GeorgesRussell
49:05 Outro

#Piano #Jazz #Concept

magdoz@diaspora.psyco.fr

Clément #Viktorovitch : l’appel à la #bienveillance, une forme de #violence ?

https://yt.artemislena.eu/watch?v=nI0cCyW9h-s

Penchons-nous cette semaine sur un mot employé très souvent par le président de la République : la bienveillance ! Un concept sympathique en apparence, mais qui pourrait en réalité cacher une certaine violence…

Citation dans la vidéo, de #EmmanuelKant #Kant :

“Un #gouvernement qui serait fondé sur le principe de la bienveillance envers le #peuple, tel celui du père envers ses enfants, c'est-à-dire un gouvernement paternel, où par conséquent les sujets tels des enfants mineurs, incapables de décider de ce qui leur est vraiment utile ou nuisible, sont obligés de se comporter d'une manière purement passive, afin d'attendre uniquement du jugement du chef de l'État la façon dont ils doivent être heureux, et uniquement de sa bonté qu'il le veuille également -un tel gouvernement, dis-je, est le plus grand #despotisme que l'on puisse concevoir.”

#Politique #Macron #Rhétorique #Management

berternste@pod.orkz.net

Woke heeft bewonderenswaardige emoties, maar doet afstand van universalisme, zegt moraalfilosoof Susan Neiman

De Volkskrant

De Amerikaanse moraalfilosoof Susan Neiman werd beroemd door haar studie naar de wortels van het kwaad. In de veertigste Van der Leeuwlezing richt ze haar pijlen op nieuwe progressieve bewegingen. ‘Woke mensen hebben bewonderenswaardige emoties, maar de verkeerde theorieën. (...)

Dat nieuwe boek vormt de basis voor de 40ste Van der Leeuwlezing, die Neiman op 4 november zal uitspreken in de Groningse Martinikerk. De polemische titel: Why Left is not Woke. Neiman is fel gekant tegen wat zij ziet als een hang naar ‘diversiteit über alles’ in de progressieve kringen waarin zij zich ook begeeft. In Why left is not Woke richt de linkse intellectueel haar pijlen op een soort tribalisme dat volgens Neiman welig tiert op de linkerflank van het politieke spectrum, zowel in Europa als in de Verenigde Staten. (...)

Wie of wat bedoelt u als u het heeft over ‘woke’?
‘Dan heb ik het over mensen die linkse emoties koesteren, die zich diep betrokken voelen bij het lot van onderdrukte minderheden, die geven om sociale rechtvaardigheid en willen handelen om positieve verandering teweeg te brengen. Ze hebben bewonderenswaardige emoties, alleen de verkeerde theorieën, ze doen afstand van ideeën die ik als noodzakelijk beschouw voor links: universalisme, het geloof in vooruitgang en een strikte scheiding tussen macht en rechtvaardigheid.’ (...)

De in Amerika geboren, in Berlijn woonachtige Neiman is zelf een devote aanhanger van het universalisme; het in de Verlichting van de 18de eeuw gestolde idee van een universele mensenrechten, van waarden die mensen ongeacht etnische, culturele of nationale verschillen met elkaar delen. (...)

Sinds 2000 is ze directeur van het researchcentrum Einstein Forum in Potsdam. In die hoedanigheid, maar ook als verdediger van de waarden van de door haar zo gekoesterde Verlichting, ziet Neiman met lede ogen aan dat etniciteit en gender allesbepalend zijn geworden. ‘Neem Hillary Clinton, die onlangs in een interview de overwinning van de rechts-radicale Italiaanse politica Giorgia Meloni prees omdat ‘elke vrouw die wordt gekozen tot staatshoofd of hoofd van een regering een stap voorwaarts is’. Ik haat dat, ik haat dat! Het doet me denken aan een boek dat onlangs uitkwam, over vrouwen in de CIA. het centrale punt van het boek is dat de CIA veel beter is dan we denken, omdat er vanaf het begin coole vrouwen werkten. Alsof bijdragen aan marteling en moord op enigerlei wijze minder erg is als het door vrouwen wordt gedaan. Of de Britse regering, die wordt geprezen omdat zij zo divers is, terwijl het zo’n beetje de slechtste regering is die het Verenigd Koninkrijk ooit heeft gehad.’

U claimt in uw boek dat links ten prooi valt aan tribalisme. Wat bedoelt u daarmee?
‘Met tribalisme bedoel ik het idee dat je alleen maar een verbinding of serieuze verplichting aan gaat met mensen die tot je eigen groep behoren. Ik hoorde voor het eerst de term woke zo’n vier jaar geleden, en ik vatte het toen op als een compliment, een term die van zwarte activisten kwam en zoiets betekende als wakker zijn, de ogen geopend hebben voor de vele vormen van racisme, ook de vormen die niet opzettelijk zijn. Maar het is uitgemond in een nadruk op ras en gender, en zo’n focus binnen linkse kringen op machtsverschillen op het gebied van gender en etniciteit, dat andere grote problemen niet worden aangepakt.’ (...)

U verwijt linkse activisten dat ze minderheidsgroepen reduceren tot uitsluitend slachtoffers van racisme of seksisme. Maar feministen, antiracisten en transgender activisten zullen zeggen: dat reduceren doen wij niet, wij zetten ons juist af tegen de beperkende identiteit die ons is opgelegd
‘Zo begon woke natuurlijk ook. Het Black Lives Matter-protest uit 2020 is de grootste sociale beweging van Amerika, nooit eerder protesteerden zoveel mensen tegen racisme en waren de demonstranten zo divers: meer dan de helft was wit en dat midden in een levensbedreigende pandemie. Ik vond dat een zeer hoopvol moment in de geschiedenis, en helemaal niet tribalistisch. Trump bekritiseerde de protesten door te zeggen dat ze een gevaarlijke vorm van identiteitspolitiek waren, terwijl de demonstranten universele waarden uitdroegen: we wilden allemaal dat het politiegeweld tegen ongewapende zwarte mannen zou stoppen. Maar toen zeiden sommige leiders van Black Lives Matter dat het inderdaad identiteitspolitiek was, ze suggereerden dat het hun strijd was, en dat witte mensen hoogstens bondgenoten kunnen zijn. Nou, ik ben geen bondgenoot. Een bondgenoot is iemand wiens belangen tijdelijk samengaan met die van jou, niet iemand die ten diepste strijdt voor dezelfde principes.’ (...)

**U verzet zich hevig tegen wat u beschrijft als ‘enlightment bashing’ onder linkse denkers en wetenschappers op het gebied van postkoloniale theorie: het idee dat de Verlichting, die wordt geassocieerd met rationalisme en de erkenning van individuele rechten, in feite diep eurocentrisch was.
‘Ja, dat klopt gewoon echt niet! Verlichtingsdenkers drongen er juist op aan dat Europa zichzelf zou zien vanuit het perspectief van non-Europeanen en ze namen daarmee gigantische risico’s. Een beroemd voorbeeld uit de eerste helft van de achttiende eeuw is de filosoof Christian Wolff, door wie Immanuel Kant is beïnvloed. Wolff bestudeerde Chinese filosofie en stelde dat deze van morele waarde was, al was die niet christelijk. Hij kreeg vervolgens 48 uur de tijd om zijn hoogleraarschap op te zeggen, anders zou hij worden onthoofd. Als ik activisten zie twitteren dat de Verlichting eurocentrisch is, dan denk ik: jongens, verdiep je een beetje in de geschiedenis. Mensen hebben echte offers gebracht.’ (...)

‘Bijna alle verlichtingsdenkers hebben wel eens racistische opmerkingen gemaakt. Dat waren vaak ondoordachte opmerkingen, die haaks staan op hun filosofieën. Wat mensen zich te weinig realiseren is dat diezelfde denkers ook de sterkste kritiek op kolonialisme hadden, die kritiek wordt nooit geciteerd. Neem Diderot, zijn felle teksten zou je zo kunnen verwarren met die van Frantz Fanon (Frans-Martinikaanse psychiater, geestelijk vader van het post-kolonialisme, red.). Mensen graven altijd die paar racistische citaten van Kant op, maar reppen niet over zijn kritiek op kolonialisme en de universele waarden die hij uitdroeg. Kant zou de eerste zijn om toe te geven dat iedereen zijn beperkingen heeft en dat hij niet over alles gelijk had.’

Verlichtingsdenkers waren uitgesproken seksisten.
‘Dat klopt, daar kun je niet omheen. Ik heb daar lang over nagedacht, en ben op een plek uitgekomen waar ik ze enigszins kan vergeven. Ik ontdekte dat vrouwen uit die tijd gemiddeld vijf kinderen baarden, er was een gigantische kinder-moedersterfte. De levens van vrouwen waren biologisch gezien zo anders dan die van mannen, tenzij je naar het klooster ging, en daar zaten wel veel nadenkende vrouwen. De mechaniek van bevallen had zo’n beperkende invloed op vrouwenlevens en deze mannen gingen ervan uit dat dit altijd zo zou blijven, en vrouwen nooit dezelfde levens en rechten zouden kunnen krijgen.’ Ze zakt even achterover in haar stoel: ‘Ben ik deze mannen aan het verdedigen? Nee, ik probeer te begrijpen waarom denkers als Rousseau, Diderot en Kant zo hoog opgaven van het idee dat alle mensen, ongeacht etniciteit en culturele achtergrond, fundamenteel gelijke rechten hebben, maar dat niet dachten over de vrouwen die naast hen woonden.’ (...)

In uw boek en lezing klinkt kritiek door op de prioriteiten onder linkse mensen. Ze zouden te veel belang hechten aan voornaamwoorden en andere genderkwesties en te weinig oog hebben voor de grote gevaren.
‘Ik vind dat de voornamen-kwestie (het belang dat nonbinaire mensen aan de keuzevrijheid voor voornaamwoorden als hen of die, red.) wordt gepresenteerd alsof het een kwestie van leven en dood is. Dat is niet zo. Waar we wel mee te maken hebben is oprukkend fascisme, en op dit moment is er zelfs sprake van een nucleaire dreiging! Als fascisten erin slagen om aan de macht te komen, dan worden transgenders en non-binaire mensen als eerste onderdrukt. Wie dat niet inziet, is gewoon politie[k] naïef. Ik ben aangevallen op deze mening, maar mij gaat het om prioriteiten stellen. Als ik als vrouw mijn rechten moest opgeven om een nucleaire oorlog te voorkomen en fascisme te bestrijden, ik dat zou doen.’ (...)

Wat zouden linkse partijen in de tussentijd moeten doen om fascisme te bestrijden?
‘Een universele agenda formuleren die grote groepen mensen samenbrengt, een ijzersterk front vormen tegen antidemocratische krachten. Daarbij geef ik graag een historisch voorbeeld: als de sociaaldemocraten en de communisten hadden samengewerkt, dan hadden we geen Tweede Wereldoorlog gehad. Rechts is ontzettend goed georganiseerd, allerlei rechtse bewegingen en voormannen, van Steve Bannon tot het Alternative für Deutschland komen samen en nodigen elkaar uit, ze zweren samen en zijn daar zeer succesvol in. Links zou zich daar bewust moeten worden en daar veel meer naar moeten handelen.’ (...)

Hele artikel

Foto van Susan Neiman
Susan Neiman

Tags: #nederlands #links #politiek #woke #universalisme #mensenrechten #racisme #discriminatie #seksisme #ras #gender #verlichting #black_lives_matter #tribalisme #identiteitspolitiek #franz_fanon #fanon #kant #diderot #wolff #christian_wolff #kolonialisme #socialisme #communisme #sociaal-democratie #fascisme #links #rechts #diversiteit

olladij@diaspora.permutationsofchaos.com

Die sogenannte Neue Seidenstraße oder #BeltandRoad Initiative sehe ich als eine mögliche Bruchform des Weltmarkts – Bruchform ist ein Begriff, den #Sohn-Rethel in seinen überaus hellsichtigen Analysen zum Auseinanderbrechen des Weltmarkts in den 1930er Jahren eingeführt hat. An diese Analysen wäre heute anzuknüpfen, um zu begreifen, was droht. #China versucht nun seit ein, zwei Jahrzehnten die Weltmarktbeziehungen, wie ich das ausdrücken möchte: von innen her aufzulösen, also von den Verträgen her: Kreditverträge z.B. sind nicht durchaus auf Äquivalententausch ausgerichtet, spekulieren vielmehr auf eine Art geopolitischer Schuldknechtschaft, etwa auf Inbesitznahme eines Territoriums, das militärisch genutzt werden kann. So wie auch #Hitler|deutschland zunächst Verträge schloss durchaus auch zum eigenen ökonomischen Nachteil, nur um einzelne Länder aus dem Weltmarkt herauszubrechen und von sich unmittelbar politisch abhängig zu machen. Damit schafft die Volksrepublik Voraussetzungen einer Katastrophenpolitik, wie sie vor 20 Jahren noch als Monopol der deutschen #EU in deren Beziehungen zur islamischen Welt erschien, siehe die zunehmend enger werdenden Allianzen Chinas und der Islamischen Republik #Iran (wozu natürlich auch #Putin|s #Russland zählt). Doch erscheint auch die chinesische #Politik hier eigenartig doppeldeutig: Sie wirkt als willentlicher Beschleuniger, was den imperialistischen Versuch betrifft, den #Weltmarkt aufzuspalten und den US-Hegemon durch Großraumpolitik beiseitezuschieben; aber als Beschleuniger wider Willen, was die Bedrohung Israels anbelangt, wie das Verhältnis zum #Islam im Allgemeinen und zum Iran im Besonderen zeigt. #Israel sieht sich hier – ganz ähnlich wie im Verhältnis zu Russland – genötigt, seine Beziehungen zu China auch dafür zu nutzen, die Politik dieser Racketrepublik Iran in Schach zu halten. Wie begrenzt die Möglichkeit dazu auch ist, das Iran-Appeasement der #USA unter #Biden lässt keine andere Wahl.

https://versorgerin.stwst.at/artikel/08-2022/weltmarkt-und-abstrakte-arbeit #bücher #marx #hegel #kant #philosophie #marxismus #krieg #kapitalismus

diggers@diaspora-fr.org

A very interesting philosophical look at the current social crisis.

When a #Virus Mutates with #Ideology: Fear-Mongering for the ‘Wellbeing of the Neighbour’ by Alex Janda

Source: The philosophical salon

But lessons learnt from #Germany offer an alternative reading: the outburst of utilitarian morals leads to an unethical impasse ignoring radical #freedom.

Germany is predestined to exemplify the gradual division of an entire #society, of how a ‘politics of fear’ combined with a media strategy of ‘fear induction’ govern political decision-making, and how security understood as the elimination of any ‘virological health risk’ becomes the fulcrum point of the current political strategy to fight a pathogen.

They warn and warn – and people then love them for the fact that their evil forecasts never come true because measures were taken to prevent them. Not only does the prevention paradox lie dormant here, but also a cover-up of our factual unknowing of the future. The exact waves of the virus are not predictable, period. If they were, we would not be able to defend ourselves.

The real scandal is that Germany faces an incredible mismanagement of #Covid-19 based on trickery only to keep the neoliberal system it is built upon.

“Our interest is most particularly engaged by the mental state of expectation, which puts in motion a number of mental forces that have the greatest influence on the onset and cure of physical diseases. Fearful expectation is certainly not without its effect on the result. It would be of importance to know with certainty whether it has as great a bearing as is supposed on falling ill; for instance, whether it is true that during an #epidemic those who are afraid of contracting the illness are in the greatest danger. The contrary state of mind, in which expectation is coloured by hope and faith, is an effective force with which we have to reckon, strictly speaking, in all our attempts at treatment and cure. We could not otherwise account for the peculiar results which we find produced by medicaments and therapeutic procedures."

#Biology as an abstract quantifying #science departs from ‘the work of spirit’ any singular cure relies upon ‘in reality’. Each death or survival is a unique constellation involving unknowns. There is no biometric solution ‘for all’.

The political dimension is clear: if expectations are part of the cure, then is an intentionally induced ‘politics of fear’ based on ideological manipulations not deeply unethical in times of fast-propagating virus? Such political manoeuvres are problematic, as they are justified in the name of the ‘wellbeing of the #neighbour’. This imaginary figure of the neighbour can be read in line with Jacques Lacan’s Ego-Ideal: the proclaimed ‘solidarity’ with an anonymous ‘neighbour’, a non-existent ‘jedermann’, who is shifted to the centre of our #responsibility, only serves as a moralistic pretence to care about one’s own survival.

"First of all, let’s get rid of this average Joe, who does not exist. He is a statistical fiction. There are individuals, and that is all. When I hear people talking about the person on the street, studies of public opinion, mass phenomena, and so on, I think of all the patients that I’ve seen on the couch in forty years of listening. None of them in any measure resembled the others. None of them had the same phobias and anxieties, the same way of talking, the same fear of not understanding.”

Official narratives justifying the current political strategy are supported by such a fundamental phantasy about how ‘the neighbour’ is endangered by the very existence of ‘an-other’ – a phantasy that should be met with reasonable scepticism. Its flipside is ‘unconditional love’ for the ‘general public’ (the new ‘jedermann’).

If we love the ‘general public’, we lose sight of the abyss of the ‘real neighbour’ next to us, who cannot be generalized

Governing, the impossible profession, must be based on strategies that refuse drawing worst-case scenarios only to nurture a vague fear lurking behind any encounter with the unfathomable small other, the fear that is today used to effect a permanent shift towards an executive monopoly on the idea of a ‘general public,’ to which we owe our unconditional love.

a psychic entity bombards the subject with impossible-to-fulfil imperatives, and then rejoices in the inevitable failure to implement them.

... a new form of hyper(in)activity combined with a demand of self-imposed isolation and false asceticism. To make deprivations of most basic rights enjoyable, such a lack comes along with a hyperactive excess in the form of a new variety of everyday rituals.

I find it almost philosophical. Sometimes it seems to me like the fourth grievance of humanity. #Freud formulated it: The first grievances were that man is not the centre of the universe after all, that we are somehow descended from apes and that we are drive-driven. Now we are offended that we, as a technologized society, are not in control of this little virus. We have not yet learned the necessary sovereignty to deal with it.”[xviii]

“But what does responsible action mean? Is it enough – loosely based on #Schiller – to point out to people their free decision to do the right, sensible thing in the pandemic only out of inclination and without external compulsion? Will they then participate voluntarily? Or do we need – loosely based on Immanuel #Kant – a rather strict indication of duty and responsibility? A kind of pandemic imperative: ‘In a pandemic, always act as if you had tested positive and your counterpart belonged to a risk group’?"

How easy it is to be ‘transgressive’ in times, when almost every human interaction is forbidden by law or morally condemned, if you do not follow the govern-mental injunction to inject a hastily developed vaccine. How easy it is to be perceived as the ‘limitless jouisseur beyond law’, when hyper-legislation regulates even basic breathing habits. After ‘sweets without sugar’, ‘coffee without caffein’, ‘sex without contact’, we arrive at pure ‘existence without life’; we work in highly precarious conditions and then go home for private self-isolation to meet on a digital screen owned by #Google & Co.

Precisely such an ideological manoeuvre is needed to install obligatory #vaccination through the backdoor – a former tabu in a country like Germany that is otherwise never tired of remembering its eugenic past.

... we live in the ‘society’ we enact, support, and, therefore, no less deserve. Never has it been more obvious how ‘society’ itself is an effect of repression.

#philosophy

legeneralmidi@diaspora.psyco.fr

https://www.franceculture.fr/emissions/le-journal-de-la-philo/reussir-sans-effort-et-sans-talent

Réussir sans effort et sans #talent ?

Dans son nouvel ouvrage "Peut-on réussir sans effort ni aucun talent ? Les mirages du mérite", le philosophe Gilles #Vervisch déconstruit tous les préjugés de notre époque sur la réussite et le mérite qui ne reposeraient que sur l’ #effort et le talent...

« Tu n’es pas bon à rien, tu es mauvais à tout ! » Eh bien, cher Irénée Fabre, il a fallu attendre un peu, mais #GillesVervisch a la solution ! Ou plutôt la réflexion nécessaire qui permet de faire voler en éclat ce fameux mirage du #mérite, cette idée à laquelle Vervisch s’attaque dès son introduction : « si tu es pauvre, c’est de ta faute, c’est que tu ne t’es pas assez battu ».

Mirages du mérite
D’où vient d’ailleurs cette notion de mérite ? Celle qui a pu pousser Emmanuel Macron à dire lors de l’inauguration de la Station F : « Une gare, c’est un lieu où l’on croise des gens qui réussissent et des gens qui ne sont rien » ou encore celle qui a fait dire à Steve Jobs « Je suis convaincu que la moitié de ce qui sépare les #entrepreneurs qui réussissent de ceux qui échouent est la pure #persévérance ». D’où vient cette idée que c’est la seule #volonté, le seul effort qui permettent de réussir, étant entendu que ceux qui échouent ne se sont tout simplement pas donné tous les moyens pour réussir ?
Les exemples dans le panthéon des héros contemporains ne manquent pas. Ils s’appellent Ralph Lauren, Henry Ford, Walt Disney, JK Rowling ou encore Elon Musk, et j’en passe.
Ils sont partis de rien et ont connu une ascension fulgurante. Cette vision du monde correspond, pour Gilles Vervisch, au triomphe de l’« éthique du #capitalisme » qui, à la manière d’une #compétition sportive, discrimine la société entre les « gagnants » et les « perdants », estimant que les uns et les autres méritent la place qu’ils ont.
Bien sûr, la croyance au #mérite peut apparaître comme utile et juste, parce qu’elle donne aux individus l’espoir que tout est possible et qu’elle leur permet d’agir en faisant abstraction de leurs origines sociales, ethniques et religieuses. Mais cette croyance ne peut faire fi de la réalité qui est que tout le monde ne part pas avec les mêmes chances de réussite, loin de là !

Fantasme de réussite
Et d’ailleurs quelle est cette #réussite dont tout le monde parle sans arrêt ? Celle professée par les évangélistes du #développementpersonnel qui pensent qu’il ne faut rien laisser au hasard, se concentrer sur sa vie professionnelle et gérer tout le reste, les relations amoureuses, amicales et familiales sur un même mode d’efficacité et de rationalité ? On est bien loin des distinctions opérées en son temps par #Aristote qui distinguait au moins trois genres de vies selon les buts recherchés : la vie tournée vers la simple recherche du #plaisir, celle tournée vers la vie #politique souvent plus motivée par l’ambition du #pouvoir que par l’intérêt général et, enfin, la vie contemplative, le meilleur genre de vie selon Aristote, et de toutes les vies, la plus réussie, parce qu’elle ne dépend que de moi et non pas d’éléments qui me sont extérieurs.
Après tout, notre panthéon n’est-il pas aussi fait de ratés sublimes comme Van Gogh, Vermeer, Edgar Allan Poe, et là encore, j’en passe ?

Déconstruire les préjugés de l’époque
À grands renforts de philosophes, comme John Stuart #Mill, #Marx, #Kant, #Weber, de faits historiques, de personnages de fiction d’hier et d’aujourd’hui et de brèves de l’actualité, Gilles Vervisch déconstruit tous les préjugés de notre époque sur la réussite et le mérite qui ne reposeraient que sur l’effort et le talent. Il y a des choses qui dépendent nous et des choses qui ne dépendent pas de nous. Triste image de l’humanité que celle qui glorifie ceux qui se félicitent de ne rien devoir à personne !

#journaldelaphilo #AnastasiaColosimo
#franceculture #France-culture #podcast #baladodiffusion