Bram Vermeulen over een gesprek met pastor Harry van de Ven: ‘De jour-na-li-stiek! Da’s een mooi vak zeg’

Villamedia

(...) Onder die klep kwam een man vandaan, zijn gezicht vol vegen, die ons een hand gaf en met een Brabants accent zei: ‘Ah de jour-na-li-stiek! Da’s een mooi vak zeg’. Toen ik vroeg waarom, antwoordde hij: ‘Die journalisten komen hier vijf dagen, tien dagen. En dan schrijven ze zúlke verhalen hoe het allemaal wel niet zit in Oost-Congo. Ik woon hier al veertig jaar. Ik weet nog steeds niet hoe het hier zit, maar goed.’ (...)

Westerse nieuwsorganisaties maken één, hooguit twee correspondenten verantwoordelijk voor het nieuws uit dat hele continent. Dat kan natuurlijk helemaal niet. (...)

Hele artikel](https://www.villamedia.nl/artikel/bram-vermeulen-over-een-gesprek-met-pastor-harry-van-de-ven-de-jour-na-li-stiek-das-een-mooi-vak-zeg)
Bram Vermeulen in Azerbeidzjan, op pad voor Frontlinie (VPRO) - © VPRO

Tags: #nederlands #media #nieuws #journalist #journalistiek #correspondent #afrika #congo #krant #radio #tv

.

Tags: #nederlands #media #media-aandacht #journalist #journalistiek #krant #tv #nieuws #turkije #aardbeving #rampenjournalistiek #rampen

Nederlandse journalisten zouden zeker ook het grotendeels vergeten conflict tussen de papuabevolking van voormalig Nederlands Nieuw-Guinea en het Indonesische bewind beter moeten volgen.

We breken een lans voor vergeten conflicten en catastrofes

Trouw

(...) Maar door de oorlog in Oekraïne en de coronapandemie raakten wel heel veel andere conflicten uit beeld en dat is geen goede ontwikkeling.

Een van de ergste conflicten teistert al tijden Zuid-Soedan. (...)

Afrika kent meer conflicten die de laatste tijd meer in de vergeethoek belandden: Somalië, Eritrea, Congo, Centraal-Afrikaanse Republiek, Soedan. De lijst is nog veel langer. (...) De Rohingya uit Myanmar, de dramatische situatie op Haïti of in Venezuela, een paar jaar lang kwamen er beduidend minder reportages over deze conflicten of crises.

De oorlog aan de rand van Europa met Rusland als de nieuwe pariastaat slokte het afgelopen jaar alle aandacht op. (...) Door de focus op Oekraïne kunnen er belangrijke trends aan de aandacht ontsnappen.

Zo verslechterde de toestand van de democratie in Afrika het afgelopen decennium. (...)

China’s macht in de wereld groeit mogelijk nog harder, ook in Afrikaanse en andere Aziatische landen. (...)

We kunnen het ons eigenlijk niet permitteren conflicten te ‘vergeten’.

Hele artikel

Tags: #nederlands #nederland #media #journalist #journalistiek #nieuws #vergeten_nieuws #conflicten #vergeten_conflicten #krant #tv #radio #nieuw-guinea #nederlands_nieuw-guinea #papua #papoea #west_papua #west_papoea #geopolitiek #soedan #somalie #eritrea #congo #car #centraal-afrikaanse_republiek #myanmar #Rohingya #haiti #venezuela #rusland #oekraine #china #midden-oosten

Hans Goslinga over nepnieuws en beeldvorming: ‘Vertel de waarheid en maak de duivel te schande’

Villamedia

Trouw-commentator Hans Goslinga waarschuwt in dit essay voor stichting KIM, het forum voor reflectie en journalistiek, dat nepnieuws en beeldvorming de democratische rechtsstaat uithollen. ‘De beeld- en emotiecultuur zet de journalistiek die naar objectiviteit streeft onder druk.’

De Amerikaanse journalist Walter Lippman vond dat er geen hogere wet in ons vak kon zijn: ‘Vertel de waarheid en maak de duivel te schande’. (...)

In zijn boek Liberty and the news (1920) omschreef Lippmann de krant als ‘de bijbel van de democratie’. Op grond van de feiten die de krant aanleverde, konden mensen zich een oordeel vormen en hun gedrag bepalen. (...) In de periode tijdens en na de Eerste Wereldoorlog ontdekte Lippmann dat dit beeld veel te rooskleurig was. De publieke opinie kon worden gekneed en de krant kon worden gebruikt voor andere belangen dan die van de democratie, de staatsvorm die valt of staat met de vrijheid de waarheid te zoeken en op grond van de feiten rechtvaardige besluiten te nemen. (...)

(Tekst loopt door onder de foto.)

Daarmee is de bestaansreden van de journalistiek, ook in een democratie, afdoende weergegeven.

Tegelijk is duidelijk dat haar belagers niet alleen degenen zijn die naar de waarheid een lange neus trekken, maar ook moeten worden gezocht onder de meest rechtschapen figuren die een machtspositie hebben. Misschien wel juist, omdat eenmaal aan de macht alle mechanismen in werking treden om de macht te behouden.

Dat levert in politiek Den Haag een dynamiek op die draait om de bijna grenzeloze zucht de dingen te beheersen, verrassingen zoveel mogelijk uit te sluiten en onwelgevallige zaken onder het tapijt te vegen. (...)

De journalisten Pieter Klein en Jan Kleinnijenhuis, die het toeslagenschandaal blootlegden, werden vanuit de overheid niet alleen tegengewerkt, maar zelfs verdacht gemaakt bij collega’s als jongens die spoken zagen. Deze chicanes lieten zien hoezeer Den Haag in de greep is geraakt van controlezucht en beeldvorming. (...)

Zowel de afdelingen communicatie als de ambtelijke toppen zijn gepolitiseerd, in die zin dat het haast een heilige, maar nogal on-Nederlandse missie is geworden de minister ‘uit de wind te houden’. (...)

Toen Lippmann zijn boek over de vrijheid en het nieuws schreef, was Amerika in de greep van een bijna hysterische communistenangst. (...)

Lippmann zag met lede ogen aan dat de kranten in deze hysterie meegingen of onvoldoende weerwerk boden. Met de opkomst van het Trumpisme is er dus wezenlijk niets nieuws onder de zon, zij het dat Donald Trump de gemeenschappelijke vloer onder de democratie finaal heeft weggetrokken met zijn ‘alternatieve waarheden’. (...)

De vlucht in beeldvorming is in mijn ogen begonnen na de Fortuyn-revolte in 2002, die een harde breuk liet zien tussen Den Haag en een deel van de bevolking. Voor die tijd lag het accent in de politieke cultuur sterk op het woord, nadien regeerden het beeld en de emotie. (...)

Iedereen bekijkt de dingen van de dag vanuit een bepaald mens- en wereldbeeld, maar dat hoeft objectieve, waarheidsgetrouwe verslaggeving niet in de weg te zitten. (...)

Juist in een krachtenveld waarin nepnieuws en alternatieve feiten woekeren, blijft het streven naar objectiviteit een hoeksteen van betrouwbare journalistiek en, ruimer gezien, de uitdrukking van een democratische deugd, de liefde voor de waarheid en hart voor de publieke zaak. (...)

De Franse denker Tocqueville drukte het belang van de pers als tegenmacht in een democratie zo uit: ‘Ik heb haar lief vanwege het kwaad dat zij voorkomt, niet zozeer vanwege het goede dat zij voortbrengt’. Nou ja, het is al heel wat dat de pers de heersende machten tot publieke verantwoording kan dwingen.

Dat is de essentie van ons bestel, waarmee gezagsdragers, van welke signatuur ook, nog altijd de grootste moeite hebben. (...)

‘Macht moet van repliek worden gediend, naar redenen worden gevraagden gedwongen tot antwoorden. Je mag er niet van uitgaan dat macht zich uit zichzelf aan de regels houdt.’ (...)

Stendhal schreef in zijn politieke schelmenroman La Chartreuse de Parme over een minister van buitenlandse zaken: ‘De graaf was een fatsoenlijk mens, zolang het niet om politiek ging’.

Hele artikel

Tags: #nederlands #media #nieuws #journalistiek #journalist #nepnieuws #fake_nieuws #feiten #waarheid #beeldvorming #den_haag #politiek #spindoctor #woordvoerder #pr #voorlichter #trump #fortuyn #krant #tv #radio #propaganda

Media nu zelf aan zet: pak megafoon van FVD’ers af

NRC

Forum voor Democratie Een cordon sanitaire rond Thierry Baudet en de zijnen is nu de enige juiste aanpak, stellen Harm Ede Botje en Mischa Cohen.

Het waren voorspelbare reacties na de zoveelste bedreiging door een politicus van Forum voor Democratie, dit keer van de Haagse verslaggever van SBS. Na veel ‘dit kan niet meer’, ‘schande’ en ‘gevaar voor de democratie’ lijkt het de hoogste tijd dat de media een cordon sanitaire optrekken rond Thierry Baudet en zijn partijgenoten. Pak hun megafoon af. (...)

(Tekst loopt door onder de foto.)

Thierry Baudet (FVD) voorafgaand aan de stemming over het voorstel om hem tijdelijk te schorsen vanwege het niet melden van zijn nevenfuncties. Foto Bart Maat / ANP.

Politici en collega-journalisten spraken weer eens hun afschuw uit. (...)

En dan? Wat gebeurt er vervolgens? Tot nu toe weinig tot niets. (...)

Chris Aalberts schreef het boek De partij dat ben ik over de partij van Baudet. Wij publiceerden Mijn meningen zijn feiten. De wording van Thierry Baudet. Beide boeken, waarin de denkbeelden en de werkwijze van Baudet uitgebreid uit de doeken werd gedaan, kwamen in het najaar van 2020 uit. Onze conclusie was dat Forum voor Democratie geen normale politieke partij is: Baudet en zijn partijgenoten zijn in wezen antidemocratisch. Het parlement gebruiken ze slechts als podium om de democratie van binnenuit uit te hollen.

Het veroorzaken van ophef dient als middel om dat antidemocratische doel te bereiken, Baudet heeft dat ook letterlijk gezegd. (...)

Op die manier slagen Baudet c.s. erin het publieke debat te kapen en de aandacht af te leiden van belangrijker zaken.

In Luxemburg en Wallonië pakken ze dat anders aan: daar hebben de media besloten extreem-rechts te isoleren. (...)

Pak de publieke megafoon af zodat de FVD’ers worden verbannen naar de echoput van hun eigen sociale mediakanalen.

Geen incidentenjournalistiek dus, ook al levert dat steevast clicks en hoge leescijfers op. Dat wil niet zeggen dat de journalistiek geen onderzoek naar de partij moet doen, of niet moet berichten over hun standpunten in het parlement. Maar dan wel altijd in een bredere context. (...)

De hoofdredacties moeten nu een streep trekken.

Hele artikel

Tags: #nederlands #nederland #boeken #media #nieuws #clickbait #krant #radio #tv #praatprogramma #journalist #journalistiek #democratie #fvd #Forum_voor_Democratie #baudet #thierry_baudet #Gideon_van_Meijeren #van_Meijeren #politiek #tweede_kamer #cordon_sanitaire

Hoe onze media de Russische informatieoorlog een handje helpen

Marit de Roij (Rusland- en Oost-Europakundige)

Wie mijn Twitterprofiel weleens bekeken heeft, zal het zijn opgevallen dat ik regelmatig fel van leer trek tegen Nederlandse media die grote fouten maken in hun berichtgeving over de oorlog tegen Oekraïne. Dat doe ik niet omdat ik daar genoegen in schep, maar omdat de impact van slechte journalistiek zo groot is.

Voorbeelden zijn het overschrijven van een persbericht van de Russische bezetter door een aantal kranten van DPG media, het afdrukken van opzichtige desinformatie in een grote Nederlandse krant, een artikel waarin NRC legitimiteit gaf aan een Russische complottheorie die werd verspreid om een eventueel gebruik van chemische wapens door Rusland alvast te rechtvaardigen en een overgetypt persbericht van het Kremlin bij de NOS. Zomaar een paar illustraties van de barrage aan journalistieke blunders die ik de afgelopen tijd met groeiende wanhoop aan me voorbij heb zien trekken. Het gaat niet alleen om overschrijfjournalistiek en bothsidesisms, maar ook om taalgebruik en perspectief. Ik doe mijn best om hier en daar wat te corrigeren, maar het is dweilen met de kraan open.

(Tekst loopt door onder de foto)

Waarom vind ik dit toch zo belangrijk? Het korte antwoord: er wordt al een decennium een informatieoorlog tegen ons gevoerd, maar we verdedigen ons niet. Sterker nog: de aanvaller wordt een handje geholpen door de journalistiek die nog geen idee heeft hoe hiermee om te gaan.

Dit heeft grote gevolgen. Voor de oorlog tegen Oekraïne, omdat Russische desinformatie die doorsijpelt in onze media het animo voor wapenleveranties en sancties onder beleidsmakers en de bevolking verkleint. En voor onszelf, omdat de Russische informatieoorlog erop gericht is verdeeldheid te zaaien en onze samenleving te destabiliseren – en daar bijzonder goed in slaagt.

Taal doet ertoe. In deze blog zal ik uitleggen waarom. (...)

Want, laat ik het nog maar eens uitleggen (blijkbaar is het nodig): extreemrechts is een marginaal fenomeen in Oekraïne. Natuurlijk lopen er een paar neofascisten rond, maar ze spelen in samenleving noch politiek enige rol van betekenis. Nog nooit is een extreemrechtse partij ook maar in de buurt van de kiesdrempel gekomen, in tegenstelling tot West-Europese landen, waar extreemrechtse partijen al sinds jaar en dag ruim in parlementen vertegenwoordigd zijn. (...)

Rusland spuwt al acht jaar lang op al haar kanalen dagelijks artikelen over Oekraïense nazi’s de wereld in, en heeft op die manier nuttige idioten en opiniemakers met een stem in de Westerse media beïnvloed, die het narratief de gevestigde media in hielpen. (...)

Er is ook een andere manier om mensen om de tuin te leiden waar de Russen veel minder moeite voor hoeven te doen: puur inzetten op taal en vertrouwen op de overschrijfjournalistiek van onze media. Dat hebben ze gedaan met de term ‘pro-Russische separatisten.’

Ik werk in een organisatie vol hoogopgeleide mensen die internationaal georiënteerd zijn en goed volgen wat er in de wereld gebeurt. Toch denkt de meerderheid van hen dat er in het oosten van Oekraïne groepen separatisten actief zijn die sinds 2014 proberen om zich af te scheiden van Oekraïne. Die separatisten bestaan niet. Er is in Donetsk en Loehansk nooit in enige serieuze mate sprake geweest van separatistische sentimenten. In 2014 stroomden Russische troepen en agenten deze gebieden binnen om ‘separatistische opstanden’ te organiseren en het te laten lijken alsof Oekraïners in deze gebieden niet bij Oekraïne wilden horen. Allemaal gefingeerd. (...)

Wat gaat hier nou mis? In één begrip is het samen te vatten als journalistieke luiheid. Zelf spreek ik liever van overschrijfjournalistiek. Onze media schrijven niet alleen Russische persberichten en verklaringen van Moskou over, maar ze nemen ook de taal van het Kremlin over. (...)

Nog een voorbeeld: recent kopte de NOS in haar liveblog: “Oekraïense kinderen vast in Russische zomerkampen.” Dat zijn uiteraard geen zomerkampen – zo noemt Rusland ze om de waarheid te verhullen – maar kampen waar ontvoerde kinderen in worden opgesloten. (...)

Vaak krijg ik het verweer dat ik een beetje vertrouwen moet hebben in het interpretatievermogen van mensen. Dat ze wel snappen hoe het echt zit. Het afgelopen decennium, met Trump, Rusland- en covidwappies, heeft echter laten zien hoe onterecht dat vertrouwen is, hoe beïnvloedbaar en digitaal ongeletterd grote groepen mensen zijn. Journalisten overschatten hun publiek schromelijk en onttrekken zich daarom van hun verantwoordelijkheid om correct te formuleren. (...)

Overschrijfjournalistiek zie je ook in koppen. (...)

Je zag het ook toen het Russische leger zich eind maart terugtrok uit het gebied rond Kyiv. “Rusland belooft om de militaire activiteit bij Kyiv drastisch te verminderen,” kopten bijna alle media. Dat was Russische propaganda. De koppen hadden moeten zijn: “Oekraïne wint slag om Kyiv.” Dat was wat er daadwerkelijk gebeurd was, maar journalisten zijn zo gewend om over te schrijven wat Rusland zegt dat het niet eens bij ze opkwam om de situatie objectief te bekijken en te vertellen wat er feitelijk aan de hand was. (...)

En uit onderzoek blijkt dat zelfs degenen die de artikelen helemaal lezen tóch beïnvloed worden door misleidende koppen. (...)

Gaan we nu naar de belangrijkste zonde van de overschrijfjournalistiek: het kopiëren van Russische persberichten en verklaringen van het Kremlin. Want dat geintje halen onze media zelfs na acht jaar oorlog nog steeds vrijwel dagelijks uit. Wordt er een krijgsgevangenenkamp met Azovstrijders aangevallen en wijst alles in de richting van Rusland? Gewoon een artikel wijden aan een bewering van het Kremlin dat Oekraïne erachter zit. Zegt Rusland dat de Oekraïense opmars in het zuiden, die duidelijk in volle gang is, gestopt is? Gewoon opschrijven.

Laat ik duidelijk zijn: we hebben hier te maken met een regime dat telkens liegt. Zo ongeveer alles wat het Kremlin de afgelopen jaren heeft beweerd is gelogen gebleken. Wanneer je toch overschrijft wat ze zeggen, ben je dus bezig met het verspreiden van desinformatie. (...)

Het probleem is dat onze media niet bedacht zijn op een regime dat alleen maar liegt. Dat vergt een compleet andere aanpak dan de methode die ze in de studiebanken geleerd hebben.

In de studiebanken hebben journalisten namelijk geleerd dat je altijd allebei de kanten van een verhaal moet laten zien. Dat je als journalist neutraal moet zijn. Nou, dat hebben we geweten. De afgelopen acht maanden heb ik aan de lopende band koppen gezien als “Rusland en Oekraïne beschuldigen elkaar van…” of “Volgens Rusland is dit en dat gebeurd, Oekraïne ontkent.”

Journalisten willen zo graag objectief verslag doen dat ze in een kramp schieten om dwangmatig beide kanten van het verhaal te laten horen, ook als één kant volledig uit leugens bestaat. (...) De essentie van journalistiek is, volgens die beroemde uitspraak: “als iemand zegt dat het regent en een ander zegt dat het droog is, is het niet je taak als journalist om op te schrijven wat ze allebei zeggen. Het is je taak om uit het raam te kijken wie er gelijk heeft.” En precies dat verzaken journalisten in hun berichtgeving over Rusland. (...)

Hoe diep die journalistieke kramp zit, zag ik in een NRC-artikel over bothsidesism en false equivalence waar ik zelf in geïnterviewd werd. Uit de allerlaatste zin blijkt dat de krant werkelijk niets begrepen heeft van het artikel. (...)

Afsluiten met een bothsidesism in een artikel over bothsidesisms vond ik veelzeggend voor het onbegrip van journalisten. Want waar liegt Oekraïne dan over? Ik volg deze oorlog vrij nauwgezet en ik kan eigenlijk weinig bedenken. (...)

Correspondenten zitten vaak in Moskou en journalisten die over de regio berichten hebben zich vrijwel altijd eerst in Rusland verdiept en zijn de andere landen er daarna bij gaan doen. En dat merk je. Vaak wordt er vanuit het Russische perspectief verslag gedaan van gebeurtenissen. (...)

Tijd om even een stap terug te zetten en in te zoomen op Ruslands belangrijkste wapen: haar propagandamachine. (...)

Iedereen kent inmiddels de trollenfabriek in Sint-Petersburg, waar werknemers elke dag grote hoeveelheden nieuwe nepaccounts aanmaken en misleidende berichten verspreiden. Amerikaanse media voeren regelmatig berichten van trollen op in hun verhalen, en de Wall Street Journal onthulde dat Jack Dorsey, oud-CEO van Twitter, tussen eind 2016 en midden 2017 zelf minstens 17 tweets van een Russische trol deelde. (...)

In juni dit jaar kwam het Institute for Strategic Dialogue met een rapport over de enorme invloed van Russische desinformatie via sociale media op de wereld, waarin ze ook de rol van die ‘tussenpersonen’ uitlichtten. Ik kan het rapport aanraden, maar voor wie daar geen tijd voor heeft, heb ik het recent samengevat in tien tweets. (...)

Het Russische regime voert een informatieoorlog tegen ons en maakt daarbij gebruik van onze media. Dat vergt een andere manier van journalistiek bedrijven dan Nederlandse media nu gewend zijn. De kern daarvan: geen desinformatie verspreiden. Geen podium geven aan leugens. Nuanceringen en ontkrachtingen van overgeschreven leugens halen onvoldoende uit om het beeld in de hoofden van mensen recht te zetten. (...)

Daarom, ten eerste: koppen moeten kloppen. Zet nooit een hoogstwaarschijnlijk valse Russische bewering in een kop, ook niet tussen aanhalingstekens. (...)

Ten tweede: de tijd van overschrijfjournalistiek en bothsidesisms moet voorbij zijn. Het is oorlog, ook op het informatiefront. (...)

En ten derde: Controleer zoveel mogelijk en publiceer alleen informatie die verifieerbaar is. (...)

Hele artikel

Tags: #nederlands #nederland #media #nieuw #journalistiek #journalist #radio #tv #krant #nrc #nos #gpd #de_correspondent #rusland #desinformatie #propaganda #desinformatiecampagne #navo #nato #informatieoorlog #oekraine #oekraïne #azov #navalny #syrie #mh17 #bothsidesism #hoor_en_wederhoor

Waar staat de krant eigenlijk voor?

Joost Ramaer houdt zich al langere tijd bezig met het medialandschap in Nederland. Voor Villamedia schrijft hij een reeks opiniestukken. In dit essay vraagt hij zich af: waar staat de krant eigenlijk voor? (...)

“Tijdens het debat bleek dat de mainstream media in Den Haag zich regelmatig laten misbruiken voor propaganda door en voor politici, onder het mom van exclusiviteit. Een concreet voorbeeld dat aan de orde kwam, was een werkbezoek van premier Rutte aan een melkveehouderij in het Friese Koudum, aan de vooravond van het roemruchte stikstofoverleg onder leiding van Johan Remkes, waaraan negen van de twintig uitgenodigde boerenorganisaties hadden geweigerd deel te nemen.

De enige cameraman die van de RVD meemocht, was van SBS6. Het enige landelijke beeldverslag verscheen dan ook in Hart van Nederland. Het enige geschreven verslag verscheen op NOS.nl.” (...)

Nederlandse journalisten staan te weinig stil bij hun eigen beroepspraktijk. En als je daar zelf niet over nadenkt, reageer je algauw als door een adder gebeten op kritiek van buiten. Twee niet-journalisten in de zaal verbaasden zich daar openlijk over. ‘Ik werk veel samen met rechters’, merkte een juriste op. ‘De rechterlijke macht doet al jaren aan regelmatige en goed georganiseerde collectieve reflectie op het eigen handelen.’ Net zo gaat dat in het sociaal-maatschappelijk werk, zei een andere vrouw, die in dat domein werkzaam is. (...)

Nieuwsmedia zijn hongerige monsters, die de hele dag door gevoed moeten worden met verse verhalen. Dat is altijd zo geweest, maar het internet maakt die druk 24 op 7 voelbaar: de monsters slapen niet eens meer. De werkdruk nam toe, terwijl de meeste redacties inkrompen. (...)

In zo’n sweatshop verdampen de tijd en de geestelijke ruimte voor een regelmatige groepsevaluatie van het geleverde journalistieke handwerk. Internet heeft de redacties ook competitiever gemaakt, door hun nieuwe obsessie met bereik, clicks en likes. Veel vaker dan vroeger legt de journalist met het beste verhaal het af tegen de collega met de beste pitch bij eind- en hoofdredactie. Een goed gesprek ontstaat niet in zo’n wedstrijdsfeer.

De derde grote conversation killer is de machtsconcentratie in de media, die journalisten dreigt te reduceren tot hamsters, die een toenemend commercieel gedreven tredmolen draaiende moeten houden. Twee artikelen in de Volkskrant van zaterdag 17 september, drie dagen na het Balie-debat, getuigen daarvan. Het eerste is een uitgebreide reconstructie van de #MeToo-doofpot rond DPG-topman Jaak Smeets, het tweede de bijdrage van die week van Jeroen Trommelen, de ombudsman van de krant.

Smeets werd in 2016 ontslagen vanwege seksueel overschrijdend gedrag. De hoofdredacteuren van de DPG-kranten waren daarvan op de hoogte, maar hielden dat nieuws zes jaar lang uit hun kolommen. (...)

(...) de meest pure vorm van lezersverraad die ik ooit heb gezien in de journalistiek’ (...)

Dat ook hun redacteuren zo lang stil bleven, komt omdat zij vrezen voor hun baan, zo analyseert de Gentse socioloog Mart Willekens in de Volkskrant-reconstructie. In de Nederlandstalige mediamarkt maken nog maar twee concerns de dienst uit: DPG Media en Mediahuis. (...)

Op de redactie van de Volkskrant is het interne debat juist verstomd, constateert ombudsman Jeroen Trommelen in de zaterdagkrant van 17 september. Als redacteur van die krant maakte hij mee hoe ‘de solidaire beginselverklaring met de “ontrechten en verdrukten” van de samenleving’ verdween uit het redactiestatuut. (...)

‘Inhoudelijk is daar echter weinig voor teruggekomen’, stelt hij vast als ombudsman. (...)

De ombudsman bepleit een herbezinning op de identiteit van de krant, ‘waarbij de redactie níet machteloos zou hoeven toekijken’. Die kan zij immers zelf vormgeven, in dialoog met haar lezers.

De verdwijning van de identiteit heeft onze journalistieke intuïtie en instincten aangetast. De DPG-kranten staan daarin niet alleen. Ook de Nederlandse publieke omroep, waartoe de NOS behoort, ligt al tijden onder vuur, omdat de directie om onduidelijke redenen veelbekeken journalistieke programma’s schrapt, of verplaatst naar slechtere time slots. (...)

De huidige hoofdredactie van de Volkskrant ‘wil een nieuw intern debat over de identiteit van de krant’, vernam Trommelen. ‘Dat is mooi. Ik denk dat het haast heeft.’

Hele artikel

Joost Ramaer

Tags: #nederlands #nederland #media #mediakritiek #nieuws #journalist #journalistiek #krant #radio #tv #redactie #volkskrant #nos #sbs #rvd #MeToo-doofpot #metoo #DPG #dpg_media #Jaak_Smeets #doofpot